Momenten waarop ik de dochter vandaag aan een haakje wilde hangen aan de muur, met een plakker op haar mond en haar minihandjes vastgebonden:
– om half zeven deze ochtend, toen ik een nacht van gewoel probeerde af te slapen met een ochtenddutje
– toen ze de twaalfde keer haar beer uit de buggy gooide tussen de kuiperskaai en het administratief centrum van de Zuid. En ja, dat is maar honderd meter
– toen ze de achtste keer de kartonnen doos van de kar schopte in de delhaize.
– om half twee vanmiddag, toen ze hartstochtelijk haar keel openzette en meedeelde dat haar middagdut voorbij was, terwijl die nog maar 50 minuten bezig was (mensen met kinderen weten wat daar de gevolgen van zijn, van een halve middagdut)
– toen ze haar boterham met banaan op mijn pas gedweilde vloer gooide en er meteen een beker water achteraan kieperde.
– toen ze mijn gsm te pakken had, ik die afnam en ze vervolgens de hele buurt bij elkaar krijste alsof ik haar zwaar geslagen had

Momenten waarop ik mijn dochter vandaag wel kon opeten:
– toen ze me stralend aankeek en blij haar beer knuffelde, die ik voor de twaalfde keer teruggaf
– toen ze luid schaterde in de Delhaize omdat ik de doos opraapte
– de honderd keer dat ze vandaag naar iets heeft gewezen, haar lippen tuitte en “Oh, oh” riep
– de zestien keer dat ze vandaag tegen verkoopsters, bezoek, of wildvreemden op straat allercharmanst en luid lachend vanalles heeft uitgelegd
– toen ze de blokken-reconstructie van Stonehenge (zonnewende, wij zijn zeer pedagogisch en al) die haar vader voor haar probeerde te maken voor de tigste keer omvergooide en vervolgens haar handen in de lucht gooide. Een gebaar dat wij hier maken bij “hoera!”.
– toen ze met mijn gsm zat te spelen en die geconcentreerd aan haar oor hield en onverstaanbare dingen brabbelde
– toen ze doodmoe in bad achteruitleunde tegen mijn been, heel stil bleef liggen, me de mooiste glimlach ooit gaf en ondertussen over mijn gezicht aaide.

Kinders. Dat is een leven van uitersten, ik zeg het u.