Mira is vorig weekend uit logeren geweest, en dat is perfect verlopen. Doodcontent kind, de hele dag en nacht, bij mijn ouders. Lachen en spelen en doorslapen en flink eten: een voorbeeldbaby. Het was dan ook met gerust gemoed dat ik gisteren toezegde om met mijn papa mee te gaan naar het voetbal. Mijn mama doet dan van babysit ondertussen: ze speelt nog een uurtje met haar kleindochter, geeft haar een flesje en stopt haar in bed. Piece of cake, dachten wij, zeker na de logeerpartij van vorige week. Ik was er gerust in, ja.

Ik was zelfs nog min of meer gerust toen mini-rijckaert een keel openzette toen ik mijn jas aantrok. Zo’n dingen duren meestal niet zo lang bij baby’s, schijnt. Eens mama weg, is alles best weer draaglijk en al. Zo niet gisteren, zo niet bij mevrouw mijn dochter: ze heeft het hele huis bij elkaar getierd blijkbaar, en heeft dat tot bedtijd volgehouden.

Er is dus weer sprake van enige verlatingsangst. En enig schuldgevoel bij mij door het verlaten.

Zou dat met de vakantie zijn, en het zoveel bij ons thuis zijn? En zou dat rap weer overgaan? En wat doet u daar eigenlijk mee, met zo’n baby’ke die veel verdriet heeft als moeder er niet is?

Dus. Gisterenavond zit ik met mijn pruts op schoot (de dochter, peoples. Het lief is te zwaar om op mijn schoot te zitten) en we lezen samen een boek. Het Boek van Dribbel, dat hier hoog op de mega-cool-lijst staat, al wekenlang. En ja, ik schrijf het met hoofdletters, dat is maar normaal gezien het enthousiasme van de dochter over het stoffen dingske in kwestie. Als zij de Booker Price mocht uitreiken, er was geen enkele twijfel, ik zeg maar. In Het Boek van Dribbel zitten namelijk flapjes en achter die flapjes zitten beesten verborgen. Mira weet de flapjes blindelings zitten ondertussen: ze kan met één oog Boogie in de gaten houden en ondertussen nog steeds het flapje openprutsen als ik vraag “en waar zit het konijn?”. Een wonderkind, ik moet het u niet uitleggen zekers? Maar het wordt nog beter.

Gisterenavond zat ze voor haar doen behoorlijk geconcentreerd te kijken toen ik “waar is het konijn?” deed, ze vouwde met haar rechterhand het flapje weg en toen bracht ze haar kleine linkerwijsvinger zeer bewust naar het konijn en wees. Ik gilde naar het lief maatjong-ze-wijst-gewoon-naar-het-prentje-moet-zien-sejieus, waarop hij mij keihard uitlachte en het had over toeval en onbewuste reflexen. Maar hij kwam voor de zekerheid toch even kijken, ik draaide het blad om, vroeg “waar is de vogel” en het mensje dat ik na drie dagen hard labeur en enige operatieve assistentie ter wereld heb gebracht (neen, ik ben het nog niet vergeten) deed het gewoon opnieuw. En daarna dus nog een paar keer. Na vijf keer was Mini het spelletje grondig beu en wilde ze liever aan de zetel lekken en aan mijn haar trekken, wat voorgaand kunstje natuurlijk ietwat relativeerde.

Maar tegen die tijd hadden wij al lang een lidmaatschap van mensa aangevraagd, kunt dat peinzen.