Weet nog die keer dat ik teleurgesteld was? Ik heb daar, en aan al wat sindsdien is gebeurd, een vreemd gevoel over de binnenlandse politiek overgehouden. Toen de kranten deze ochtend opnieuw gewag werd gemaakt van chaos en stilstand, heb ik eens diep gezucht. Mijn schouders opgehaald, zelfs. Er is zowaar sprake van wat politieke vermoeidheid in mijn hoofd, en zij die mij kennen zullen u kunnen verzekeren dat zoiets niet zo evident is. Mijn hoofd is moe van die toestanden, ja. Maar mijn hart blijft bloeden.

Het bloedt niet omdat er niet gesplitst wordt, of omdat het misschien wel gesplitst wordt. Het bloedt omdat een massa mensen zich liet en laat verleiden door oneliners over politieke moed en oprecht gelooft dat die oneliners op zijn minst waarheid zullen worden. Het bloedt omdat de binnenlandse politiek verworden is tot spierengerol en symbooldossiers. Tot geloof in leiders die worden verkozen en dan keer op keer teleurstellen.

Er zijn plaatsen tekort in het onderwijs. De armoede blijft stijgen. De crisis is aan het overwaaien, maar er worden wel hogere werkloosheidcijfers verwacht. En ondertussen lezen we vooral over hoe een aanslepend dossier een hele samenleving gijzelt. Verwondert het u dat mijn hart bloedt? En verwondert de kleur van dat bloed u eigenlijk nog?