Mira is vorig weekend uit logeren geweest, en dat is perfect verlopen. Doodcontent kind, de hele dag en nacht, bij mijn ouders. Lachen en spelen en doorslapen en flink eten: een voorbeeldbaby. Het was dan ook met gerust gemoed dat ik gisteren toezegde om met mijn papa mee te gaan naar het voetbal. Mijn mama doet dan van babysit ondertussen: ze speelt nog een uurtje met haar kleindochter, geeft haar een flesje en stopt haar in bed. Piece of cake, dachten wij, zeker na de logeerpartij van vorige week. Ik was er gerust in, ja.

Ik was zelfs nog min of meer gerust toen mini-rijckaert een keel openzette toen ik mijn jas aantrok. Zo’n dingen duren meestal niet zo lang bij baby’s, schijnt. Eens mama weg, is alles best weer draaglijk en al. Zo niet gisteren, zo niet bij mevrouw mijn dochter: ze heeft het hele huis bij elkaar getierd blijkbaar, en heeft dat tot bedtijd volgehouden.

Er is dus weer sprake van enige verlatingsangst. En enig schuldgevoel bij mij door het verlaten.

Zou dat met de vakantie zijn, en het zoveel bij ons thuis zijn? En zou dat rap weer overgaan? En wat doet u daar eigenlijk mee, met zo’n baby’ke die veel verdriet heeft als moeder er niet is?