Vraagt Goofball in de commentaren hoe het eigenlijk met Santa Boogie is. Mjah. Wel. Niet zo heel super dus.

Weet u nog, die keer dat we een kattenfluisteraar lieten komen? Dat was ergens in juni vorig jaar, nadat de situatie de maanden voorheen geheel uit de hand was gelopen. We hebben onszelf toen keihard uitgelachen, maar hebben wel braaf alles gedaan wat die mevrouw ons heeft opgedragen. Beschutting voorzien aan de achterkant van het huis, beestje aan de prozac: the whole shebang. Langzaamaan zagen we toen verbetering: de kat blijft zichzelf hardnekkig kaallikken, dat wel, maar hij plaste niet meer in huis en de angstaanvallen waren over.
Toen de baby kwam, heeft hij zich eigenlijk behoorlijk voorbeeldig gedragen. Waarschijnlijk ook wel omdat wij zijn positie nooit hebben veranderd in huis: hij is altijd bij ons in bed blijven slapen, ook toen Mira nog op onze kamer lag. Ik ben daar nooit ongerust over geweest, want Boogie toont vooral een complete desintresse voor Mira. Omgekeerd is dat niet het geval, mind you: Mira vindt Boogie helemaal het einde. Ik zal daar eens iets over schrijven binnenkort.
Alleszins: we waren gestopt met de medicatie, en eigenlijk ging alles naar behoren. Behalve een zeer sporadische plas ergens in huis was Boogie een lief proper beestje.

Maar sinds een paar weken is het hek weer helemaal van de dam: we zagen de situatie dag na dag erger worden, met plasplekken overal in huis. Vier, vijf keer per dag. Soms zelfs terwijl we er gewoon op stonden te kijken.
Dus zijn we weer medicatie gaan halen. En is poes weer aan de drugs nu. We hebben hem op proef gezet: als hij binnen de maand niet opnieuw proper is, dan moeten we een andere oplossing zoeken. Het is gewoon te onverantwoord om een baby te laten rondkruipen in de kattenpipi. Maar terwijl ik dit schrijf “een andere oplossing zoeken” breekt mijn hart al, en krijg ik tranen in mijn ogen.