En toen hield ik mijn handen als een kommetje onder de kin van mijn dochter, zodat ze haar maaginhoud daarin kon ledigen. Want ik had die middag al drie keer de parket gedweild en een hand is rapper afgewassen dan een vloer gedweild. Efficient parenting 101, peoples.

Het was begonnen met een piepje op de babyfoon, een half uurtje na de start van het middagdutje. We bleven rustig zitten, want de dochter durft al eens een huiltje doen midden in een dut, en vaak is het na een halve minuut weer van slapende baby. Zo ook deze keer. Toen er nog een half uur later toch nadrukkelijker gehuild werd, toog ik naar boven om daar de dochter aan te treffen middenin tussen onder en geheel gedecoreerd met –hoe zal ik dit op een delicate manier uitdrukken — haar groentenpap. Die van twee uur tevoren, jawel. We moeten u niet uitleggen dat het schuldgevoel over het niet reageren op het piepke van tevoren immens was. En de compassie met de slappe dochter nog immenser.

Kindje werd gewassen, bed werd ververst en het scenario herhaalde zich, deze keer met parketvloer en outfit van moeder als slachtoffer. Na nog een keer, en een wel heel platte baby, trok ik toch naar de dokter van wacht. Verdict: een oorontsteking. Dubbel. En meteen ook de derde in zes weken tijd. We trekken deze avond dus opnieuw naar de kinderarts, en gaan daar toch eens serieus praten over structureler oplossingen.

Deze ochtend omstreeks half zeven werd ik trouwens door kokhalsgeluid gewekt. Uit het bed gesprongen, half in paniek, de deur van de dochter-kamer opengezwaaid om daar een verstoord uit haar slaap gewekte Mira aan te treffen. Direct vrolijk, dat wel en geen sprake van enig maaginhoud ledigen.
Bleek het de kat te zijn die zonodig een haarballeke moest ophoesten in de gang. Tsk. En zo kon onze dag ook alweer beginnen.