We zijn in een klus-stuip getrokken, deze ochtend. Het zal de lente zijn, denk ik. En de kriebels die daar bijhoren om koebeesten bij horens te vatten. Alleszins: er wordt hier vanalles opgemeten, het laatste uur. Ramen en muren en hoekjes en kantjes. Want wij gaan straks naar de gamma en dan ga ik dus plots planken hebben in mijn berging en mandjes in de kelder en vliegenhorren voor de ramen. Dat gaat dus mega-kewl zijn, ik voel het al. Opbergruimte! Praktische en handige huishouddingen! Ik word er nu al blij van zeg.
Pardon dat ik geen meningen heb vandaag. Mijn meningen zijn op, want ik ben een beetje moe en een beetje gestresseerd.
Lachen met dwaasheden, dat dan weer wel. Zoals breed grijnzend toen de studenten een super mario tune onder hun stop motion hadden gemonteerd. Of hardop met ene K. Fillet die de wereld facebooksgewijs geruststelt dat de redactie ons op de hoogte zal houden van belangrijk nieuws: het paard van Kris Peeters heeft niks. Stop de persen! En een beetje melig met de woorspeling een blogje kaas. Een blogje kaas, zeg. Dat is nog beter dan dat van die boren, Gudrun.
Ik lach daar allemaal mee, want het is over het algemeen een weekske voor te bleiten. Pardon dus. Uw meningen haalt u beter elders vandaag.
Wie hier al een tijdje leest heeft haar al af en toe zien passeren op kerygma. Vriendin B. ofte Babs. Vorige week laadden Lien en ik eindelijk het Sientje in de auto en reden naar Leuven, alwaar vriendin B. resideert, een zoon opkweekt en tegelijkertijd een winkel runt.
En omdat ik fier ben op mijn vriendinnekes: Luz de Lux, zo heet die winkel, en het is vriendin B. ten top — prachtige, stijlvolle outfits, schoenen en accessoires. In alle prijsklasses. En sommige dingen met een beetje nen hoek af, zoals ik dat graag heb: ik heb bijvoorbeeld een roze jasje gekocht, manman — precies Jackie O.
Gratis erbij: het advies van B., gepokt en gemazeld in het mode-gedoe én het gezelschap van Simon, vijf weken oud en meestal bij haar in de winkel. Cuteness!
Luz De Lux, in Leuven. Als u langsgaat, doe groetjes van mij.
Weinig tijd om te schrijven, de laatste dagen: ik bereid een kanjer van een nascholing voor (stress!), we werden getrakteerd op Sergio Herman (lekker!) en ik moet subiets naar de Pop poll vertrekken met juffrouw klijn (Meiskes-avonden, wahey!). Daarom: verse foto’s van mijn dochter, de activiteiten van het weekend samenvattend (van neus uitspoelen neem ik geen foto’s, for obvious reasons)
Ze eet.
Ze probeert te kruipen.
Ze probeert uit haar park te kruipen.
Ze speelt met haar moeder.
Ze speelt met haar vader.
Wat een gedoe, in de kranten, de laatste dagen. Pascal Smet verzekert alle ouders dat hun kindje een plaats heeft in een school op 1 september. Een stoutmoedige bewering, aangezien Pascal Smet niet weet hoeveel kindjes er precies van een plaats moeten voorzien worden. De vrije schoolkeuze wordt hier en daar in twijfel getrokken, en dat is voor zover ik kan inschatten een goede zaak. We kunnen er maar eens over discussieren. Vergelijkingen met buurlanden en vooral met Finland (dat op gebied van gelijke kansen en onderwijs een voorbeeldfunctie heeft in Europa) worden gemaakt. Er wordt ook overdreven, natuurlijk: volgens de gazet zouden in Finland ouders niks in de pap te brokken hebben, en dat is niet correct. Het systeem is daar eenvoudig: voor elk kind wordt een plaats gereserveerd in een school dicht bij de woonplaats. De ouders krijgen die plaats medegedeeld maar kunnen die weigeren. Als ze weigeren moeten ze zelf voor een plaats zorgen. Er is dus nog steeds keuze, jawel. Alleen kiest meer dan 90% voor de toegewezen school en dat lost een groot deel van de problemen al op voor ze zich stellen.
En waarom kan zo’n systeem hier in België zo moeilijk? Wel, allereerst is er dat akkefietje van de grondwet, waarin vrije schoolkeuze staat ingeschreven. Stel dat we daar al uberhaupt iets aan zouden veranderen, dan nog zijn er een aantal obstakels. Laten we de Pisa-uitslagen er even bijnemen: dat zijn die testen bij 15 jarigen waar iedere keer weer euforisch over gedaan wordt in onze gazetten. Vlaanderen scoort namelijk gemiddeld bijzonder hoog. Nergens wordt in deze vermeld dat geen enkele regio grotere verschillen heeft tussen de zwakst scorenden en de hoogst scorenden, maar alla. Dat is een ander verhaal, waar ik op zijn tijd wel eens een boom over wil opzetten. Laat ik het voorlopig houden op: het is niet dat Vlaanderen bevolkt is met de helft heel slimme en de helft heel domme kindjes. Maar als ge Pisa bekijkt, dan zou een mens dat bijna gaan geloven.
Maar Pisa-uitslagen, dus. Daaruit kan je het verschil tussen scholen aflezen. En dat is veel te groot in Vlaanderen: er zijn heel hoog scorende scholen en heel laag scorende, dus het maakt wel degelijk uit waar u uw koter naartoe stuurt. In — hier ben ik weer — Finland halen ongeveer alle scholen ongeveer dezelfde scores. Een paar uitschieters niet meegerekend. Daar maakt het dus minder uit. Als alle scholen even goed zijn, dat gaat uw uk toch gewoon naar de school om de hoek, nietwaar?
Bent u nog mee? Volgend probleem in Vlaanderen: er zijn teveel projecten. Gemeenschapsonderwijs, katholiek onderwijs, ander vrij onderwijs, stedelijk, gemeentelijk, provinciaal. Freinet, Steiner, Dalton, Jenaplan. Honderden projecten, en ouders kiezen vanzelfsprekend voor een project dat zij aanhangen. Als we — oh, gedurfde suggestie — al eens zouden beginnen met het afschaffen van de netten? In de zogenaamde voorbeeldlanden zitten grote meerderheden van de leerlingen in het officieel onderwijs. Omdat het grootste deel van de scholen gewoon het officieel onderwijs zijn. Zouden we durven? Of hangt u nog heel erg aan een kindje dat over Jezus leert in de klas? Niks op tegen: het officieel onderwijs zou ook godsdienstlessen kunnen inrichten zo u dat echt wenst.
Tot slot nog even dit: een maatschappij krijgt het onderwijssysteem waar die maatschappij zelf voor kiest. De uitval van beginnende leerkrachten is schrikbarend hoog. Maar denkt u even in de plaats van pakweg een pas afgestudeerde regent economie: een job op 2 verschillende scholen, samen 80%. Vervangingen, van hot naar her en slechts zekerheid voor een paar maand. Dan opnieuw een andere school, andere regels, systemen,…. Of de andere optie: vast contract, onbepaalde duur, in een financiële instelling van uw keuze. Een loon dat 15% hoger ligt dan uw startloon in het onderwijs. Zekerheid en geen stress over of ge volgende maand nog werk gaat hebben. En dan zijn we verwonderd dat er een tekort aan leerkrachten dreigt? Ik niet, neen.
Een maatschappij krijgt het onderwijssysteem waar die maatschappij zelf voor kiest. Als die maatschappij de budgetten voor onderwijs steeds maar verlaagt (Wist u dat het geld voor onderwijs sinds de jaren 90 van 6,9% van het BNP naar 5% van het BNP vandaag is gegaan?), weigert te investeren in lerarenopleidingen (wij moeten ook dit jaar weer een paar procenten besparen, jawel), zijn leraren niet omkadert en respecteert, GOK-ondersteuning afschaft,…: hoe wilt u dan dat uw kind in godsnaam een plaats heeft in een school? Denkt u anders daar eens over na, als uw regering het heeft over belastingsverlaging voor bedrijven en u nog eens een premie stort halverwege het jaar omdat u werkt. Een premie die overal met grote affiches en dure reclame-campagnes wordt aangekondigd, overigens. Want het zijn altijd bijna verkiezingen, nietwaar.