Vanavond een voorlopig absoluut hoogtepunt bereikt in mijn moederschap, qua mooiste moment. Ik kwam binnen in de crèche en Mira zat de andere kant van de zaal te spelen. Ze keek op, zag me, gaf me een stralende glimlach en kwam toen uiterst geconcentreerd en doelbewust op me afgekropen. Kirrend en lachend.
Ik zag even niks meer van de waterachtige substantie die mijn ogen vulde, en ik loop nu nog altijd te blinken van fierheid. Mijn dochter kruipt echt echt, en ze kruipt naar mij toe.