Hoe klein, ons Sien.
Zotjes.
Een feestje, twee sprekers, een dag met de baby thuis, een bezoekje aan de dokter van wacht, een kater, een metekind-bezoekje en een rondhangavond. Een gevarieerd weekend, jawel. En veel geleerd, ook:
– Feestjes zijn leuk, vooral als er veel leuk volk is en ge met de taxi naar huis moogt.
– Een diversiteitsbeleid is te vaak een doelgroepenbeleid, terwijl diversiteit in de grond wil zeggen dat ge bij veel verschillende groepen kunt behoren, en dat het die combinatie van groepen is die u een unieke mens maakt.
– Tom spreekt niet meer tegen mij.
– Een baby van zes maand die ziek is, is minder aan te raden de dag na een feestje.
– Boorlingskes zijn mini-klein. En licht. En beter voor mijn rug dan zesmaanders, denk ik.
– ‘elke maatregel veronderstelt de aanblik van een ander’
– Als een meiske achter den toog een rode catsuit draagt en daar bijzonder weinig onder aan heeft, dan heeft *elke* man in het café dat gezien.
– Mijn metekindje is mega-cute. Wat een schatje, zeg.
– Blijkbaar gaat een bepaald genant verhaal van tien jaar geleden, waar ik me niks over herinnerde, gewoon niet over mij, bij nader inzien. tsssj.
– Mira kan beter en vooral sneller rollen dan ik dacht. Eerst lag ze in het midden van het grote bed, toen nam ik een t-shirt uit de kast en lag ze opeens op de grond.
– Als ge uw kind laat vallen en het mankeert niks, dan zit ge toch nog twee uur met de kleine op schoot te bleiten (gij. de kleine doet daar niet aan mee.) en komen uiteindelijk uw ouders om u te kalmeren.
Ik ben redelijk losjes als het op mijn dochter en eten aankomt. Ze eet natuurlijk haar melk, en ik geef ook gepureerde groenten en fruit, maar daarnaast krijgt ze al maanden vanalles toegestopt van wat wij eten ook. Gestoomd worteltje in zijn geheel, groot stuk banaan, kwart kiwi, stuk peer (glibberig, dat laatste…). En als wij pasta eten: pasta zonder saus, in een bordje aan tafel. Ze kan dat allemaal nog niet zo goed, en het is een gigantische kliederboel, maar ze vindt het bereleuk en ze leert aparte smaken en structuren kennen.
Gisterenochtend zat ik een boterham te eten en ze keek die bijna uit mijn hand, dus ik dacht: ik geef haar ook iets, dat schaap. Ik was te lui om op te zoeken of ze eigenlijk al brood mag, dus werd het een rijstkoek. Daarvan wist ik namelijk zeker dat dat al mag.
Koekje in handje, koekje in mond en dan een heel vies gezicht. Ik kan haar geen ongelijk geven, want rijstkoeken, dat is ook redelijk degoutant. Maar ze at toch verder. Wat niemand hoeft te verwonderen, want ze lekt ook aan de bus van de douchecreme. En aan de vloer. Mmmmm, Mister Proper. Opeens had ze gevonden dat als ze met haar twee tanden langs de rijstkoek gaat, dat ze dan een stuk kan afbreken. Een stuk dat vervolgens in haar mond kan verdwijnen. Om daar haar wurgreflex in gang te zetten. Om er dan voor te zorgen dat ze de ganse fles melk die ze net ophad, terugstuurt naar afzender. Ahum.
Wat hebben wij daaruit geleerd?
a. baby is te klein om zelf koeken te eten
b. als vader van baby thuis is, moet ge de volgende twintig minuten horen hoe hij aan baby vraagt: “en wat heeft mama gedaan? u doen overgeven? maar schaapke toch, slechte moeder. Kom maar bij papa, ik ga u geen vuile koeken geven.”
c. ondergespuwde baby’s om half acht ‘s morgens zijn slecht voor ochtendhumeur.
on a related note hebben we ook geleerd afgelopen dagen:
a. Als baby smekgeluiden of schraapgeluiden maakt en het is geen etenstijd: check of krant nog volledig is.
b. Als baby op doploze tube coldcream duwt terwijl tube in haar mond zit, dan trekt baby een half uur lang vieze gezichten. Coldcream is nog degoutanter dan rijstkoeken, blijkbaar.
Morgen zit mijn lief om halfacht bij de Hollanders, in De Wereld Draait Door (Nederland drie). En om iets na half tien in Comedy Casino. En als het nog niet genoeg is, is er rond middernacht nog een herhaling van zvdz van maandag.
* opgetrokken wenkbrauw *
Maar het is een geluk dat hij op de lichtbak komt, want ik ben bijna vergeten hoe hij eruit ziet, dat lief van mij. ‘s Avonds als hij thuiskomt, slaap ik al tegenwoordig. ‘s Ochtends als ik naar het werk vertrek, ligt hij nog te slapen. We hebben beurtrollen in thuis leven, precies, en bellen elkaar overdag in pauzes en gestolen minuten. MAAR! Ik heb de muur volgeplakt met post-its, die aftellen naar de laatste opname. En elke dag mag er een post-it weg. Er hangen er nog 8 nu. En als alle post-its weg zijn, lieve mensen, facebookvrienden, publiek, televisiemakers, boekskes en gazetten; dan is hij even van mij en van mijn dochter. nah.
Ik ben daar streng in, ja.
Mijn metekindje is geboren, vandaag. Op afspraak, zo gaat dat met kindjes die hardnekkig blijven zitten. Ze is geboren op de dag dat Peter en Lien een koppel werden én ze is geboren op 9/02/10. 90210, jawel. Coolness, zeg ik. Het kind krijgt dus de komende tig jaar stickers van Brenda, Brandon en Dylan op haar verjaardag van mij.
Zoals het een meter betaamt raasde ik na het werk door de stad om de prachtige telg te bewonderen. Ze sliep, het schaapke, dus ik heb niet te veel lastig gedaan met de kodak. Edoch: Sien Decroubele, dames en heren. Vijf uur oud, op dat moment.
Voor wie wil kijken of ze boorlingske janne lijkt: klik.
Er zijn ook al een paar vragen gekomen naar de naam die ik heb gegeven (want ja, meter en peter kiezen ook een naam bij de decroubeles). Dus hier is hij, meteen met de reden erbij. Omwille van de tekst. En omwille van dat het een schoon liedje is. En omwille van de openingsdans van lien en peter, indertijd.