Een kind krijgen, dat is bijna een aaneenschakeling van eerste keren. Het begint bij de zwangerschap al: de eerste keer dat uw BH niet meer past (confronterend), de eerste keer dat ge baby voelt bewegen (verwarrend), de eerste wee (oh, ge herkent dat trouwens, ook al hadt ge van tevoren gedacht van niet). En dan de eerste keer vasthouden, de eerste keer in bad, de eerste keer iets volgen, de eerste keer lachen, de eerste keer hoofd opheffen, de eerste keer rollen, de eerste keer zitten, de eerste fles, de eerste keer groenten, de eerste keer fruit, de eerste keer soep (vandaag!). Maar ook: de eerste keer keihard met het hoofd tegen de grond gaan wegens dat zitten is toch nog niet je dat (vorige week) , de eerste keer zichzelf en slaapzak volledig onderkakken in het midden van de nacht (bij voorkeur doen als alle reserve-pyjama’s in de was zitten — zoals vandenacht, jawel) en de eerste keer serieus ziek zijn (acht weken and counting). You win soms and you lose soms, als ouder.

Gisteren was een leuke eerste keer: ik had tegen saskia-van-de-creche laten vallen dat ik dacht binnenkort vlees te beginnen, aangezien Mira niet goed aankomt en vlees is extra eiwit en dat is goed. Gisterenavond reden we naar huis, en bij het rood licht keek ik even in haar schrift en daar stond “flink gegeten, aardappelen + wortel + tomaat + kalkoen”. Ik was er efkes van gepakt zowaar en gilde naar het kind in de maxicosi naast me op de passagierzetel: HEB JIJ VLEESJE GEGETEN?

Waarop de baby breed lachte, luidop kraaide en met haar armpjes zwaaide. Het heeft blijkbaar gesmaakt, denk ik dan. Of ze heeft graag dat ik overenthousiast gil tegen haar voor het rood licht, dat kan ook.

Maar wat ik wilde vragen: wat was uw leukste baby-eerste eigenlijk? En de ergste?