Gisterenavond lag de dochter op haar buik op de grond. Naast haar speeldeken, want speeldekens zijn zooooo 2009, dat weet iedereen. Op haar speeldeken lag een stuk speelgoed dat ze graag wilde hebben. Ze had al een paar keer met rollen geprobeerd, maar kwam telkens net te ver uit om eraan te kunnen. En echt kruipen kan ze dus nog niet.

Opeens werd ze heel stil. Je kon haar hersenen bijna horen kraken zo geconcentreerd. En toen trok ze het speeldeken naar zich toe, tot ze wel aan het speelgoed kon, pakte het vastberaden en keek toen heel triomfantelijk naar mij.

Waarop ze het speelgoed in haar mond stak, een beetje te diep en bijna moest overgeven. Dat was iets minder, maar dat gedoe daarvoor was volgens mij een glimp van haar toekomstige genialiteit. Of toch tenminste een schijn van logica, voor het allereerst.