Year: 2010

zot van

Leslie is nen coole gast en al.

Het was een nacht bij de duivels van de vlasmarkt. Uitgaan bleek te passen als een oud jeansvestje. Ge weet wel: uw oude vestje, dat eigenlijk versleten is, maar waarvan ge niet wilt scheiden. En eigenlijk zijt ge te volwassen en volgroeid geworden om rond te lopen met een versleten jeansvestje, maar het is zo’n fijn vestje. Omdat het zo perfect en comfortabel zit, en er een vakje is voor alles wat ge nodig hebt. Zo is uitgaan daar, tegenwoordig. Ge weet dat het iets is uit vervlogen tijden, but it fits like a glove.

Het was die nacht dat de vraag mij werd gesteld. Waarom ik eigenlijk nog nooit iets over hem had geschreven, op mijn blog. Er was een beetje sprake van verontwaardigd gerol met ogen, en toen ik vroeg wat ik dan wel moest vertellen over hem, kreeg ik de titel als antwoord. Dus bij deze, wereld: Leslie is nen coole gast. En al.

eten

En toch is het lekker.

We give you: het recept waarbij driekwart van u al afhaakt bij de titel. Pasta met blauwe kaas en spruitjes. Ha!
Soms moet een mens een beetje durven, vind ik, en het is ook een logische combinatie, zo zei mijn gut feeling. Blauwe kaas en spruitjes hebben allebei iets zacht nootachtig, dus het kan in principe niet foutgaan. Het is lekker geworden, zo werd mij hier bevestigd, en zelfs mevrouw de dochter heeft ervan gegeten.

Het recept. Maak een doosje spruitjes (ik heb een halve kilo gebruikt) schoon, zoals u dat altijd doet: vuile blaadjes eraf, kruisje in de poep snijden, spoelen. Vloek ondertussen een beetje omdat dat veel werk is, spruitjes schoonmaken. Laat de spruitjes net-niet-beetgaar koken.(Ik heb trouwens een theorie over waarom zoveel mensen geen spruiten lusten: volgens mij is het omdat het verkeerd wordt klaargemaakt. Spruitjes mogen niet volledig platgekookt zijn. En ze hebben iets zouts nodig en veel peper.)
Zet uw water op voor de pasta.
Snij ondertussen een ajuin fijn, en wok die samen met een doos gerookte spekjes (daar is uw zout al, jawel). Kruiden met veel peper. Giet uw spruiten af, droog de pot waarin ge ze hebt gekookt efkes af en doe in uw nog warme pan een handvol pijnboompitten om te roosteren. Ik wilde eigenlijk walnoten, maar dat had ik niet meer in huis, dus ja.
Doe ondertussen de spruiten bij de spek/ajuin en roerbak verder. Weer peper erbij en een teentje look erover persen, als ge dat graag hebt. Als de pijnboompitten geroosterd zijn, zet ze apart, en doe (alweer in diezelfde pot, ik ben u keihard afwas aan het besparen) een dooske room in de kookpot. Gooi daar een klomp blauwe kaas in en laat opwarmen en smelten. Als het een beetje sausachtig is: gooi het in de wok, spoel uw pot na met een klein beetje water en giet dat water ook in de wok.

Ondertussen hebt ge hopelijk uw pasta al gekookt, want dat was ik vergeten zeggen. Doe er wat olijfolie over en kieper dan de pasta bij de saus. Meng, voeg pijnboompitten toe en meng opnieuw. Opdienen met kaas van de rasp.

Het was heel lekker, maar volgende keer wil ik er nog iets fris bij. Meestal bij zo’n recepten doe ik op het eind nog kerstomaten erdoor, omdat dat wel lekker is, zo wat lichter grief in een zware saus. Maar ik dacht dat tomaat en spruit niet zo goed samen gingen gaan. Tips welkom over wat ik er nog bovenop kan gooien!

En al

Ho. Ho. Ho.

Het is volledig fout, vind ik, die kerstvakantie zoals ze nu gepland is. Hop, drukke werkweek, en opeens vrijdag en naadloos over in kerstavond en kerstdag. Van familiebedoening naar feest naar etentje en terug, zonder even tijd om op adem te komen voor het feestgedruis begint. En het was gezellig, en het was warm en er was veel liefde, en ik heb heerlijk gegeten, en veel te veel, maar nu is het kerstdag, half negen en ik ben pompaf. Beetje last van de decompressie, vermoed ik, van de afgelopen maanden.

Eigenlijk zou de kerstvakantie drie weken moeten zijn. Zodat de feesten schoon in het midden vallen en we nog tijd hebben om eens op reis te gaan daarna. Naar de zon.

internet

Het moet niet altijd stoppen zijn.

Ik heb het al verschillende keren gezegd, er zijn veel mensen die stoppen met hun weblog, tegenwoordig. Maar kijk, de circle of life: ik was nog niet goed uitgesproken of hopla, twee nieuwe blogs in mijn reader. Tim, die ik het vanzeleven blijkbaar eens lastig heb gemaakt, toen hij daar zijn eindwerk kwam verdedigen. Het is alsnog goed gekomen met hem, en in light of current events: het kan met nog mensen goedkomen. Maar eerst leren spellen, owkay.

En dan, met veel vreugde kunnen wij u ook melden dat de lieve Sandrien, alzeleven commentaargeefster hier en cadeaukes-in-mijn-bus-stopster, eindelijk ook een heuse blogue heeft. Hoera voor Sardien!

Vwala. Linkjes. Nu kunt ge niet meer stoppen, kindjes.

Edit. Moh. En mijn oude vriend Musti heeft er ook eentje opeens. In proper Nederlands en al.

Ja!

Tranquillize uw kerstboom.

Mijn lieve vriendin S., die werkt voor Madoc en zulks heeft al eens een voordeel. Zo had ze bij een recent bezoekje niet alleen toestanden mee voor het spook (ja, die uberhippe jurkjes en pullekes komen van daar — leve vriendinnen met dochters die een jaar ouder zijn dan de mijne!), ze had ook een cadeauke mee voor mij. Cadeaukes voor mij, dat zijn de beste cadeaukes, vind ik persoonlijk. Zeker als ze in schone doosjes zitten en ik er uren naar kan kijken. Want inderdaad, ik kreeg een Heuvelland Tranquillizer, omdat ik wel eens wat stilte kan gebruiken, op zijn tijd.

Ik vind het een geniaal concept, die Tranquillizer: in het doosje zitten tien verzegelde stille plekken in het Heuvelland. Tien keer een een uitvouwbaar flapje kaartjes met een stukje achtergrond over de stilteplek, een plannetje van hoe u er komt, een fijne tekening van mijn favoriete tekenaar — de heerlijk poetische Randall C. –, een gedicht van de geliefde dichter Luuk Gruwez en een foto van Michiel Hendryckx. Tien keer. Met een zeer grappige bijsluiter erbij. Omdat stilte een uitstekend medicijn is, dat weet iedereen. Aandoenlijk schoon vind ik dat.

Enfin, het is hier zo megadruk de laatste maanden, dat er van stiltekuren voorlopig geen sprake is. Zij en zij probeerden het wel al uit, en kwamen content en “zo chill als een otter” terug. Zij heeft er eentje, en in 2011 ga ik ook, een heel weekend, met alleen mijn geliefden en de stilte, zeker weten. Voorlopig neem ik het prachtig vormgegeven dooske gewoon vaak ter hand, om een beetje te lezen of te kijken. En dat op zich doet al veel deugd.

Daarmee dat ik dus eigenlijk niet wilde wachten om erover te vertellen, want de hele Heuvelland Tranquillizer schreeuwt gewoon “perfect kerstcadeautje” en misschien dat u nog wanhopig op zoek bent. 17 euro, in uw boekhandel, en u bent de ster van de feestdis.

Dank u voor de tip, i.
Het is gaarne gedaan, lieve lezers.

© All Rights Reserved 2021 Theme: Promos Blog by Template Sell.