Alles van waarde is weerloos
Soms merkt ge dat mijn lief en ik een gelijkaardige achtergrond hebben.
Bijvoorbeeld als Bodycount is in da house opeens wordt gedraaid op Stubru en we allebei meeneuriën om dan halverwege het nummer plots — met perfecte timing jawel — te zingen: “And I’m Ice motherfuckin T, bitch”
Met bijhorende handbeweging. Dat spreekt.
(volledige kweeniehoemoeilijke tekst hier
Hij keek al argwanend naar lief die het kattenluik op slot deed voor we aan het ontbijt begonnen. Om daarna, van zodra de reismand uit de berging was gehaald, en dreigend midden in de keuken stond, een klagend janken aan te heffen. Ondertussen zielig — en tevergeefs, natuurlijk — met zijn poot tegen het kattenluik duwend.
Hij protesteerde heftig toen we hem in de reismand duwden en miauwde de hele weg naar de dierenarts beschuldigend. Gelukkig is de dierenarts maar twee minuten van hier.
Daar aangekomen speelden we het spel van onder de kast kruipen, achter de printer kruipen en van de tafel springen. Tot de twee spuitjes gegeven waren en we weer dezelfde toeren uithaalden om terug te keren.
We zijn thuisgekomen, ik heb hem uit de kooi gelaten en sindsdien kijkt hij enkel zwaar beschuldigend in mijn richting en weigert hij streeltjes en knuffels. Ge ziet de beschuldigingen in zijn ogen.
Dat zal proper worden als we met dat dieet beginnen.
Dus. Deze middag was the woman from kazachstan hier en wie haar kent weet: dat is een garantie voor eindeloze verhalen die met een korrel of honderd zout mogen genomen worden. Na een uur of wat was het mij bijzonder beu en ik slaagde er niet in examens te verbeteren, dus besloot ik nuttige dingen te doen. Naar de coiffeur, inderdaad, want ik ben een wijf en dat is nuttig voor mij.
Ik belde dus naar de man die mijn haar placht te doen en hij antwoordde dat hij tijd heeft volgende week donderdag. Boe-hoe! Als ik naar de kapper wil, dan bedoel ik NU, dat is evident.
Gelukkig had zij de oplossing: een coiffeur waar ge zonder afspraak kunt gaan.
Wist ik veel dat het een BV-kapper was, de client. Waar ge bij het binnenkomen een jeton krijgt van de vestiare (sejieus. Er was drie man, ik zal mijn vest een half uur later nog herkennen, I’m sure.). En waar er luide muzieks gedraaid wordt en de kappers van die madonna-oortjes hebben. Alsof ze ieder moment een liedje gaan zingen. Wat ze niet deden en wat ik dus bijzonder spijtig vond.
En waar niet iedereen moet betalen, dat ook. Ik wel, maar de mevrouw die ik dacht te kennen en later al googlend terugvond, die niet. En ik dacht dat de BV-korting verzonnen was. Volgens mij mag Gunter trouwens ook gratis, nu hij in Dag Allemaal zo open over zijn gevoelsleven praat.
Edoch: mijn haar is verschrikkelijk goed geknipt. En het was niet zo duur, eigenlijk. Als ge voorbij de show kunt kijken: zeer aan te raden.
Ah. Het was de afgelopen 24 uur weer eens een scala van emoties, in mijn hoofd. Niet alleen de spanning en dan het enthousiasme van de eerste aflevering, maar nog een heleboel zaken die daar eigenlijk niet zoveel mee te maken hebben. Zo was ik helemaal gepakt van een mailke waarin te lezen stond dat mijn grootvader in een database van coureurs zit op een italiaanse wielersite. Ik moest daar om grijnzen, maar dat ging rap over toen ik bedacht dat het cool was geweest als we hem dat hadden kunnen vertellen. En toen was ik plots heel triest.
Verder heb ik ook luidop moeten lachen met een mevrouw die op een forum de genaamde Ben C. met lelijke namen aanduidde omdat de schlemiel het waagt om in blokken zo met andersvaliden te spotten. Foei, Ben.
Ik heb mij verwonderd over wat de meerderheid grappig vond (alweer blokken, ja) en dat dat net niet mijn ding is. En me afgevraagd of iemand de beste lol uit de aflevering heeft gehoord eigenlijk. “ik hoop iets zoet. Ah ja, woensdag zoetekesdag”. Ik moet daar elke keer mee lachen en ik heb ze al tien keer gezien ofzo.
Verder heb ik ervaren: medelijden met de juffrouw bij wie het examen niet wilde lukken, irritatie na 7 uur examen afnemen en dan een vraag krijgen die ik net had beantwoord en vertedering omwille van een lieve kaart in de bus.
En dan heb ik het nog niet over de angst, de vermoeidheid en de stress.
Sjonge. En mens zou van minder moe worden.