Op sommige gebieden ben ik zo’n nitwit, u heeft daar geen gedacht van. Zoals het huishouden. Absoluut hulpeloos en onefficient. Op het zielige af.
U moet weten: sinds kort hebben wij een nieuwe poetsvrouw, nadat onze brok Kazachstaanse hypochondrie naar Deinze verhuisde. De nieuwe poetsvrouw is goed, en wij zijn dankbaar voor alle hulp, maar de vorige wervelwind heeft ons verwend, vrees ik. Nu, we wisten van tevoren dat het weinig waarschijnlijk was dat we opnieuw iemand zouden krijgen die ons huis (living, keuken, badkamer, gang, twee bureaus en slaapkamer), alle ramen én de strijk zou doen op vier uur tijd, dus verdelen we de dingen een beetje: de één week de strijk, de ander week de slaapkamers… dat soort dingen.
Morgen is er echter strijk, en de gang en de boven moeten dringend gedaan worden. En er ligt stof in mijn bureau. Dus ik dacht: laat ik vanavond snel even de keuken zelf doen, dan is dat al gebeurd. Waarna: de hernieuwde en harde confrontatie met mijn zo goed als onbestaande huishoudtalent.
Om half negen thuisgekomen van school, en nu is het twintig na tien. De keuken is gepoetst, dat wel. Maar ik ben pompaf, ik heb honger, ben nog niet gedoucht en moet nog voorbereiden voor morgen. Echt waar, ik weet niet hoe fulltime werkenden zonder hulp dat doen. En eerlijk: ik wil het niet eens weten, jong.
Die Italiaan en die arroganten van mijn restaurant, die komen eigenlijk goed overeen.
Die blonde die dik wordt genoemd door haar vent in tetteneiland, die is beste vriendinnen met sandy die haar vent probeert binnen te doen.
Bij Brangelina wordt er niet meer gevogeld.
De wondere wereld van Blik. Morgen de andere boekskes!
Gisteren vertrokken vriendin G. en ikzelf om negen uur al in Gent, om tegen tien in Leuven te zijn voor een vrijgezellendag. Vriendin B., old friend, verhuisd naar het andere eind van het land en nu op het punt van beloftes te doen over de rest van haar leven aan een meneer. Het is een leuke meneer, dus dat mag.
Dat het gaat over een vriendin van lang geleden, impliceert dat de meeste aanwezige dames onbekenden waren. En er is veel veranderd sinds we samen “studeerden”. De nieuwe vriendinnen zijn een pak properder dan ondergetekende, dat viel op. En meer geschikt om met flair thema’s als black and gold in te vullen. 17 uur later kon ik niet anders dan concluderen dat nieuwe mensen ongelooflijk veel energie van me vragen. Het was fijn om B. te zien stralen. Ik was blij G. en B. en J. terug te zien. Het was leuk tetteren met een aantal van de dames. Maar man, moe dat ik was op het eind.
En stress ook, nu: ik moet dringend een jurk uitzoeken voor het trouwfeest zelf. Want ik wil wel proper zijn, daar in mei.
Wij gaan op reis, wij. Binnenkort al. Voor het eerst in twee jaar, ook nog.
We hebben de streek gekozen (we gaan met de trein naar Girona, Spanje), maar nu nog de verblijfplaatsen. We willen zeker naar het Dali-museum. En ik ga El Bulli stalken om er te kunnen gaan eten. En verder willen we graag boven Girona verblijven, in plaats van eronder. Dus: Figueras en die punt rechts daarvan, met al dat groen.
We zoeken geen massa-hotels, maar dingen in deze stijl. Aan het strand is geen noodzaak. Wij zijn flexibel en al.
Tips, iemand? Mensen die verborgen Catalaanse parels kennen? Work your magic, interwebs!