Year: 2009

moeilijk

Whaha.

Verbeteren en slapen en dan naar feestjes gaan en dan weer verbeteren en dan weer slapen: dat is het leven tegenwoordig. Verexcuseert u mij dus dat het hier zo angstaanjagend stil is. Nog een drietal weken en het is voorbij voor dit schooljaar. En vreemd genoeg is het dan ook voorbij tot half december. Mijn langste inactieve periode ooit, zeg.

Neen!

Hm.

Nu niet voor teenoftander, maar volgens mij hebt ge sommige dingen toch zelf een beetje in de hand soms, als ouder. Zoals deze ochtend, toen ik die onderzoeken moest laten doen. Op een bepaald moment lag er op de bank voor de bloedafname een meisje van een jaar of twee hartverscheurend te huilen omdat er bloed moest geprikt worden. Het kind was gewoon hysterisch. De verpleegsters waren druk bezig om haar te troosten en af te leiden en te sussen. Buiten op de gang stond de moeder. Even hysterisch, want ze durfde niet kijken want ze kan daar niet tegen, tegen die naalden.

Hm, misschien is dat niet de beste manier om uw peuter te kalmeren?

projecten

Eddie-status.

Week 32 en nog niet walvisdik, terwijl ik dat wel had gevreesd. Heel zwanger, dat wel, maar ik werd nog niet opnieuw de zee ingeduwd na het zwemmen op vakantie (dank u Tom). Misschien is een gewichtstoename zoals de mijne voor u al gigantisch te noemen, maar ik had verwacht dat ik nu al 20 kg extra zou aflezen op de weegschaal. Dus we kunnen gerust spreken van een meevallertje. Als mijn bekken zo instabiel niet zou zijn, mijn rug zoveel zeer niet zou doen en ik niet zo pokkemoe was, ik zou zowaar een vreugdedansje doen. In plaats daarvan zal ik in mijn hoofd even met wat serpentines gooien. Imaginaire confetti, daar hebt ge namelijk minder opkuis aan. Denk daar maar eens over na, stad Aalst.

De baby stelt het ondertussen goed en groeit uitstekend, dank u. Zo uitstekend zelf dat we morgen een glucosetest moeten laten doen om te kijken of ik geen diabetes heb. Ik gok zelf van niet en dat het gewoon een uit de kluiten gewassen boorlingske wordt, zoals zowat alle klein grut aan mijn kant van de familie.
Maar er moet toch even vanalles geprikt worden. Het afgrijselijke nieuws dienaangaande is dat ik niks meer mag eten of drinken vanaf vanavond. Niks. Terwijl ik de laatste maanden bij alles dat eetbaar is, in reflex methodes ontwikkel over hoe het voedsel in kwestie het snelst en efficiëntst in mijn mond kan verdwijnen. Vraag het maar aan mijn lief: als u op restaurant uw vork even neerlegt, ga ik er deze dagen van uit dat u klaarbent met eten en dat ik de rest van uw bord mag hebben. Is dat hebberig? Ja. Maar aan de andere kant: weegt het kind in uw buik al twee kilo?

Vanmiddag hebben we nog even contact gehad via het blurry scherm van de echo, maar ik word tegenwoordig meerdere malen per dag/uur/minuut herinnerd aan haar aanwezigheid. De ene keer met een keiharde maar ongetwijfeld liefdevol bedoelde schop halverwege mijn linkerzij. De andere keer door een constant gefriemel aan de binnenkant van mijn buik, waarbij ik beelden krijg van het kleine mormel terwijl ze probeert vlechtjes te maken met de bloedvaten van de moederkoek. Mijn fantasie stelt het nog steeds uitstekend, jawel.

Deze nacht heb ik gedroomd dat henk een puppy had gekocht. Zo’n beagle puppy. De kat was er vreselijk bang van. En ik vraag me af of mijn onderbewustzijn me iets wil vertellen.

En al moeilijk

Meningen. Meningen.

U heeft meningen genoeg gehoord over de gebeurtenissen van gisteren, ongetwijfeld. Onder andere van politici die zeggen nu nog geen analyses te maken maar eerst rustig de cijfers te bekijken. Van politici die beweren dat hun verlies eigenlijk ook een overwinning is, want de rechterzijde heeft zege gevierd en daar moeten zij zonodig credit voor krijgen. Van politici die overwinningen claimen en dat saai blijken te kunnen doen. Inderdaad: zelfs de vreugde van de voorzitster bleek kleurloos te zijn. Maar wel betrouwbaar, zegt u nu waarschijnlijk.

Ik ben niet gelukkig met de uitslag, neen. Het lijkt alsof ik in een ander Vlaanderen woon dan de meerderheid van u (en als ik naar de Gentse uitslag kijk, dan zou dat ook wel eens zo kunnen zijn…). Splitsingen irriteren me eerder dan ze me interesseren, en in de kleur die Vlaanderen gisteren heeft gekozen wordt er teveel muilen getrokken naar mijn gevoel. Ik heb het niet voor al dat gepezeweef en gekonkelfoes. Ik heb het niet voor partijen die de scheiding der machten niet respecteren, die altijd voorzichtig zijn en nooit gepassioneerd, die weigeren toekomstgericht te denken. Maar u heeft gekozen, en zo zal het zijn. Dus uw kerncentrales zullen openblijven, de verzuiling in uw onderwijs zal versterken en u zult de komende jaren uw vuist kunnen ballen en Vlaamse Leeuwen kunnen zingen. Zo heeft u gekozen, zo zal het zijn.

Aan de andere kant zijn er ook een paar dingen die me gelukkig maken: dat die gasten die de hoofddoek nu ook op straat willen verbieden eindelijk klop krijgen. Dat mijn stad nog steeds progressief is en een beetje tegendraads heeft gestemd.
We kunnen alleen maar hopen dat de terugval van het VB, zoals vorige verkiezingen aangekondigd in onze stad en nu doorgezet in heel Vlaanderen, een voorbode is: dat bij de volgende verkiezingen ook de rest van Vlaanderen wat roder, groener of zelfs blauwer zal kleuren.

En onderwijl probeer ik deze rit uit te zitten. Want dat ik in hetzelfde Vlaanderen als u woon, impliceert dat uw keuzes ook mijn leven bepalen. Alweer een beangstigende gedachte op maandagochtend.