Year: 2009

projecten

Van de living en keuken – deel 4: graaf uzelf een kuil.

De titel van de serie is veranderd, aangezien er technisch gezien sprake is van een grote leefruimte, met living én keuken. Maar deel 4 dus, ondertussen.
Deel 1.
Deel 2
Deel 3

We schrijven exact een jaar geleden. Na de Gentse Feesten werd onze hele inboedel verhuisd naar boven en naar mijn bureau, om ruimte te maken voor een volgende fase in het breekt-uw-kot-eens-af-project. Eerst moest al de plaaster van de muur, tot op anderhalve meter, want er zou gecementeerd worden, in een latere fase. Dat cementeren, daar moet een mens opgeleid voor zijn, maar afbreken: dat kunnen wij ook.

Verder kussen we onze beide pollekes voor onze supercoole familie en maten, die zonder morren kubieke meter na kubieke meter kwamen wegscheppen. Want zoals ik het toenertijd al schreef:
Ge denkt 30 cm, dat is niks. Awel. 30 cm, dat is 0,3 meter. Als uw oppervlakte 52 m² is, wil dat zeggen: 15 kubiek zand en steenpuin en vloeren. Met de hand uit te breken en met kruiwagens naar een container te rijden.

En zo hadden wij een kleine week later een gigantische kuil, en 15 kubieke meter minder huis. In de kuil zou de aannemer luttele weken later onder andere beton en isolatie storten. Vooralsog was er vooral sprake van stof.

Hieronder de slide-show, want het zijn nogal wat foto’s om in één keer te plakken. Met commentaar vindt u ze hier.

Een kleine noot echter tot slot: gelieve bij deze, en alle volgende afleveringen, in gedachten te houden dat wij hier altijd blijven wonen zijn, in onze kuil. Nu, een jaar later, weet ik echt niet hoe we dat ook al weer precies hebben klaargespeeld.

Get the flash player here: http://www.adobe.com/flashplayer

En al

Notities over zwanger zijn.

Uit mijn notitieboekje de laatste maanden:
* het heeft drie maand geduurd voor ik doorhad dat als mensen het hebben over een brusje, dat ze bedoelen “een broertje of een zusje, maar we weten het nog niet”. Dezelfde mensen noemen later hun kinderen zonder twijfel “de kids” en spreken elkaar met mama en papa aan.
* Daarnet een meneer — die ik nog nooit had gezien, trouwens — op café die met twee handen mijn buik vastpakte en vroeg “hoever zijt ge al?”. Ik heb geantwoord “vree dicht bij u een mot op uw gezicht geven, vriendschap”. Durfde nog verontwaardigd te kijken ook, de fukker.
* Mensen vertellen vanalles dat ik moet doen, en dan weet ik dat het waarschijnlijk bullocks is, maar ik word dan ongerust en doe het toch, uiteindelijk. Zoals die mevrouw die me uitlegde dat ik al mijn babykleerkes, ook de nieuwe, van tevoren moest wassen met Le Chat. Ik vond het eerst zever en toen begon het te knagen en toen heb ik gedroomd over een baby vol huiduitslag omdat ik niet had gewassen met Le Chat en voor ik het wist stond ik hele wasmachines body-kes te strijken. En ik strijk normaal NOOIT. Laten we het op de hormonen steken, owkey?
* Ik weet niet waarom vrouwen denken dat het een goed idee is me ongevraagd bloederige verhalen over hun eigen bevalling vertellen. Alsof ik me verplicht heel erg bewust moet worden van het feit dat ik zeer ga hebben. Want dat gaat helpen en al.

En al

Rap.

Hij zit naast mij en kijkt naar de lichtbak. Ik hoor een diepe zucht en een trrrr. Ik zeg: rap, pakt uw boekske en schrijf het op, maar hij is al bezig.

Seizoen twee komt eraan, peoples.

Ja! moeilijk

Buik.

Ze is drie en op bezoek met haar moeder. We zitten op het terras en kleven blinkende sterren op een kroon voor haar opa. Die is jarig, namelijk, en ze gaan later die middag langs voor taart. Ik ken hem al bijna 20 jaar, de opa, zolang als zijn dochter al dicht in mijn leven is. Daarmee dat ik weet dat hij al graag eens iets op zijn hoofd zet, als de omstandigheden zich daartoe lenen. En daarmee dat er dus een kroon wordt gemaakt.
Van de kroon is het een kleine stap om andere dingen vol te kleven met vlinders, sterren en roze pluche. En zo komt het dat ze een ster op mijn buik kleeft en ernstig zegt “dat is omdat daar een baby inzit”.
Als ze kort daarna ook een ster op haar eigen buik kleeft moet ik het natuurlijk vragen
“Zit daar ook een baby in?” Ze bevestigt zonder twijfel.
“En hoe heet de baby in jouw buik?”
Zonder enige aarzeling, met een stralende glimlach:
“Jezus!”

Katholieke protestantse kleuterscholen zijn echt lachen, vind ik.

En al Ja! moeilijk

Muzieks!

Ik ga graag naar optredens, ik. Het was dan ook met veel spijt dat ik Gentjazz had laten passeren in voorverkoop dit jaar: 30 euro voor een kaart, als ge niet weet of ge het nog gaat aankunnen, dat was zelfs voor mij wat te veel van het goede. Een jaar overslaan, dan maar.
Blijkbaar is buitenkomen in mijn toestand trouwens niet meer sociaal aanvaard: gisteren hobbelde ik in Parkkaffee rond en ik hoorde twee vrouwen sissen “dat versta ik dus niet hé, hoe die hier zo nog durft rondlopen”. Waarschijnlijk hoor ik met mijn voeten omhoog naar Vitaya te liggen kijken. Ah ja.

Aniehoew. Geen Gentjazz dus dit jaar. Zelfs toen vriend PG vorige week na het toevallig in de stad tegen het lijf lopen aanbood “belt maar als ge wilt komen, we gaan het wel regelen dan” twijfelde ik nog. Maar toen Stevenn deze week twee VIP-tickets te geef had, was het hek van de dam. VIP-tickets, dat is zitplaatsen (cruciaal), propere WCs (neemt u na mijn ervaring in een Dixie met een achtmaandenbuik aan dat zulks geen luxe is) en eten. We weten allemaal hoe ik over eten denk, tegenwoordig, inderdaad.

En dus gingen wij naar Gentjazz vandaag. En zagen een zeer fijne en ontspannende Lambchop en een werkelijk superieur Rodrigo y Gabriela.
Helemaal op het eind bewogen laatstgenoemden mij zelfs tot een voorzichtig maar daarom niet minder enthousiast danspasje. Ik moest even denken aan die dames van gister in Parkkaffee. En besliste ik dat ik misschien later deze week nog naar Marianne F. zou durven gaan ook. Ha.

© All Rights Reserved 2021 Theme: Promos Blog by Template Sell.