Mira is de laatste weken nogal prikkelbaar, vonden wij. Veel gebleit, haar hoofd achterover gooien, helemaal opgespannen zijn, wriemelen als een regenwormke. Dat, in combinatie met zeer veel slikken (en soms de melk die ge in haar mondje zag terugkomen en haar die dan zien doorslikken) zorgde ervoor dat ik gisteren langs de kinderarts ging. Reflux, van het verborgen soort, is een mogelijkheid, maar we besloten nog even af te wachten met medicatie. Eerst eens proberen om haar slaapgewoontes een beetje te veranderen en zien of het prikkelbaar zijn daar niet van komt.
Want het zit zo: de afgelopen week heb ik eens minitieus opgeschreven hoeveel de juffrouw slaapt en eet, ter voorbereiding van het doktersbezoek gisteren. Conclusie: zo’n tien uur per 24 uur. Dat is dag en nacht door elkaar, en dat is veel te weinig voor haar leeftijd (bijna zeven weken). Ze is nogal alert, onze dochter, en ze slaapt heel licht. En er is altijd wel iets boeiender te doen dan slapen. Fanatiek proberen om te rollen, bijvoorbeeld, terwijl ge daar motorisch totaal niet toe in staat zijt.
Volgens de kinderarts zou ze toch zeker in de voor- en namiddag telkens een tukje moeten doen van minstens een uur of twee. En dan ‘s nachts toch een uur of tien-twaalf slapen, met een voeding ertussen. Dus zijn we deze week begonnen met slaaproutine: ze slaapt nu in haar eigen bed, zowel overdag als ‘s nachts, in haar Red Castle-doek, en in het donker. En deze nacht was eigenlijk een heel goede nacht: van 20h tot 3h, en dan van 4h tot 7.30h geslapen. En dan vandaag overdag dutjes van 9.30 tot 11.30h en van 13.30h tot 15.30h.
Benieuwd wat het vandenacht wordt: it can go both ways — ofwel vindt ze het nieuwe regime wel aangenaam en doet zo verder, ofwel is ze nu superuitgerust en wil de hele nacht spelen. Spannend!
Deze nacht heeft Mira voor het eerst op haar eigen kamer geslapen. Ik met de babyfoon aan mijn oor, dat spreekt, ook al is het vlakbij onze kamer. Een kleine stap naar de overkant van de gang, een grote stap richting volwassendom, u kent dat wel.
Zij heeft er hoegenaamd geen last van gehad, wat dat dicht-bij-mama-willen-zijn wel enigszins relativeert, natuurlijk. Ik daarentegen heb bijzonder onrustig geslapen, steeds onbewust geconcentreerd en luisterend of ik haar niet hoorde.
Deze ochtend, nadat ze om zes uur eten had gekregen, dommelde ze rond zeven uur terug in. Dus heb ik haar nog een uurtje in bed gelegd, want rond half negen brengen wij lief naar het station tegenwoordig. En toen heb ik wel vast geslapen. En gedroomd zelfs: dat ik haar thuis had gelaten terwijl ik naar het station ging, omdat ik haar niet wakker wilde maken. En toen ik thuiskwam stond de kinderbescherming hier om haar mee te nemen. The horror.
Ik heb ook gedroomd dat mijn mama steunzolen moest, maar dat doet waarschijnlijk weinig terzake voor dit verhaal.
Kijk, dit is waarom Het Project altijd waardevol zal blijven. Al zijn er honderd krantenwebsites en nieuwssites.
Omdat er op Het Project bij momenten nagedacht wordt over dingen waar elders niet over gesproken kan worden. Over vuile commentaren, bijvoorbeeld. Lees het stuk van de voorzitter.
Donderdag was een fijne dag: San kwam speelgoed van de kinderen brengen (ja, speelgoed, daar groeien ze ook uit, blijkbaar, hoewel ik niet begrijp hoe iemand een knisperboekje ooit beu kan worden) en bleef onverwacht een beetje hangen. Eens binnenspringen werd koffie drinken, en werd daarna samen overschotjes van het avondeten van de dag voordien opeten. En dan samen de kleine troosten, die de laatste dagen in de namiddag behoorlijk veel last van haar maagje heeft.
Vorige week ook: toen kwam lien op een middag met broodjes en kaastaart. Of die keer daarvoor, dat Tom een avond verbijsterd naar mijn dochter kwam staren en verklaren dat hij geen kinderen wilde.
Ik heb daar deugd van, dat volwassen gezelschap.
Want laten we wel wezen: met een lief dat ofwel bij het ochtendgloren naar de grote toren vertrekt en pas laat op de avond thuiskomt, ofwel uit optreden is, kunnen de dagen lang zijn, zo alleen met de baby. Zeker als ge dan ook nog eens de zon hebt zien opkomen, ‘s ochtends. Het is een gevoel dat alle moederschapsrusters kennen, veronderstel ik.
De eerste weken was ik zodanig overdonderd dat ik alle bezoek heb geweigerd, maar ondertussen is het al veel beter.
Dus. Vrienden. Ge moet maar eens binnenspringen, anders. Zo op de dagen dat henk werkt. Of op die avonden dat hij moet optreden. Belt gerust eens, of stuurt een mailke.