Mijn baby heeft een stem, en ze heeft die ontdekt. Van zodra ze wakker is, tot ze gaat slapen, gilt ze. Luid. In varierende toonaarden. Ze lacht erbij, dus het is niet dat ze ambetant is ofzo. Het is ook geen huilen, het is echt gillen, roepen, schreeuwen. Ik vermoed: gewoon omdat ze het kan. Doen de uwe dat ook, eigenlijk? En vooral: gaat dat weer over denkt u?
Gisteren deed mijn lief een dvd-opname, hier om de hoek bij De Vieze Gasten. Dochter en ikzelf gingen eerst avondeten met de crew (piewpoew, belangrijke vrouwen zijn wij, mijn dochter en ik): dat is een voordeel van een podiumvent — ge moogt altijd mee-eten en dan moet ge niet koken. Luiheid. Oorkussen. Blahblah. Mira ging van arm naar arm, en met haar hand in de spaghettisaus.
En toen kwam de babysit — gerecruteerd uit de voorraad die Casa Murphy steeds voorhanden heeft — en ging ik kijken naar de voorstelling. En was ik onder de indruk. Niet alleen van het lief zelve, die natuurlijk uitstekend speelde (de adrenaline, meneer), maar ook van de immense fuss die daarbij komt, bij zo’n opname. Mannen met camera’s en microfoons, een regisseur, mensen met een headset, kabelvasthoudende jonkies: zo’n 15 man in totaal. En ik dacht de hele tijd: nu is het voor echt, precies.
Dat is vreemd, want hij heeft vorig jaar al het televisieprogramma gemaakt, en dat was ook echt, schijnt.
Maar dit voelde anders: dit is zijn voorstelling, zelf geschreven en eigenhandig in elkaar geknutseld, hier op onze zolder en in de jeugdhuizen en cafés overal in dit taalgebied. En die speelt hij dan in een uitverkochte zaal, vol mensen die anderhalf uur lachten met zijn lollekes. En binnen een paar maand ligt die voorstelling dan in de winkel, op een schijfje. In een doosje, met een boekske erbij (In dat boekske gaat hij mij trouwens bedanken, ik voel dat.)
Trots dat ik ben zeg. Nu is het voor echt, precies.
Het ging daarnet over de zin van vreselijke dingen op de fight club lijst. En toen met een schok, het besef dat het meest zinloze dat ik in die optiek ooit heb meegemaakt, al drie jaar geleden is.
Dit weekend togen wij onverwacht naar de andere kant van de stad voor een bezoek aan de familie S.. Vrouw S. heeft mij een keer gered uit een postnatale crisis waar veel tranen en wanhoop aan te pas kwamen. Na een peptalk en wat troost ging het al vele beter. Ik sta dus zwaar in het krijt, daar.
Zij hebben een nieuwe baby en er lagen nog wat nieuwebaby-attributen van hun eerste hier in huis rond te slingeren. En die moesten terug naar de rechtmatige eigenaar. Wij dus ons kind in de auto geladen en naar de andere kant van de stad. Er waren sneukels, er was tonic (mijn eerste tonic sinds de bevalling), er was Mira die zich charmant gedroeg en er was een pas verbouwd huis dat bezichtigd werd.
En er was dus Lander, twee weken oud en door en door schattig boorlingske. En Gitte, een jaar oud en ook al om op te eten. En daartussen onze Mira, gigantisch als ge naar Lander keek, miniscuul naast Gitte. Het was alsof ik mijn recent verleden en mijn nabije toekomst daar zag rondlopen. Vreemd was dat.
Gelieve ook te noteren: ik hoef voorlopig nog geen nieuw boorlingske, dankuwel. Ze zijn schattig en al, maar de vermoeide blik in S.’ ogen bracht allerhande beelden terug. Herinneringen nog zo vers gelijk pas omgewoelde potaarde in de lente. And not in a good way. Brrr…