De reclameregie stuurde een tijdje geleden de vraag of ik iets wilde doen met noordzeegarnalen. Kokeneten spelen, en dan misschien een weekend op de waddeneilanden winnen.
Mijn soort actie, dus: ge moogt prutsen met eten, en misschien moogt ge ook nog eens op reis. Wahey. Ik begon na te denken en kwam tot de conclusie dat ik iets jongemoeder-proof wilde maken: gezond (veel groenten dus), klaar te maken in minder dan een half uur en van tevoren klaar te zetten, zodat het maar in de oven moet vlak voor het eten.
Het werd: lasagne met witloof en noordzeegarnalen. (more…)
Ik word meter, zeg. Van de kleine Jip, die ergens tussen januari en februari verwacht wordt.
En blij dat ik ben. Want ik heb zelf geen broers of zussen, en bijna al mijn goede vrienden en vriendinnen hebben zelf een hele rits zusjes. Dus ging ik er eigenlijk van uit dat ik pas meter zou worden van één van de kinderen van mijn kinderen.
Maar neen dus! Sinds gisteren kan ik mij mentaal, fysiek en materieel voorbereiden op de komst van Jip. Want een meter, dat dient om een kind te verwennen: met veel aandacht, veel logeerpartijtjes en een massa cadeautjes.
En ik mag een naam kiezen ook. Hoe cool is dat niet zeg.
Als wij ‘s avonds gaan slapen, dan moet ik altijd nog eens langs Mira’s kamer. Dat is best spannend: de plankenvloer in de gang voor haar deur kraakt heel luid, en in de stille nacht klinkt dat als een boom die omvalt in een doodstil bos. Het is niet zo, ik weet dat wel, maar de schrik om de baby wakker te maken zorgt ervoor dat alles harder lijkt.
Ik ga dan haar kamer binnen en kijk naar haar. Ze ligt in haar bedje, de armen uitgestrekt naast haar hoofd en dat is zo’n mooi beeld, ge hebt daar geen gedacht van. Ik froemel dan even aan het deken en stop haar nog eens in.
Het vreemdste is echter dat ik haar absoluut moet aanraken. Bij voorkeur zachtjes op haar hoofd, maar minstens even aan haar handje. Ik weet dat als ze licht slaapt, ze zou kunnen wakker worden, maar ik kan het toch niet laten. Ik maak mezelf wijs dat ik moet voelen of ze het wel warm genoeg heeft. Maar eigenlijk is dat maar een uitvlucht. Ik moet gewoon haar huid nog eens aanraken, anders slaap ik niet.
De nuttigste raad die ik tot nu toe heb gekregen in verband met kinders is die van totale overgave. Go with the flow, en haal op tijd en stond eens uw schouders op. Leg er u bij neer dat de dingen niet meer lopen zoals ge het gedacht had, en maak er u niet druk over.
Voorbeeld?
De baby heeft de laatste dagen weer ritme: ze eet om 5h, om 9h, om 12h, om half 5 en om 20h. Fantastisch, dat ritme, want dan kunt ge dus al eens dingen plannen. Zo had ik al even zin om uitgebreid te koken, en ik had Jamie Oliver leutige dingen zien doen op de lichtbak met hamburgers. Gisteren dus: kookdag.
De hele voormiddag in de weer: patatjes klaarmaken, kruidenzout maken, zelf hamburgers maken, vinaigrette draaien en dingen klaarzetten voor de salade. ‘s Avonds was lief dan thuis, hij gaf de baby eten en ik begon alles af te werken: patatjes in de oven, hamburgers bakken, vinaigrette bij de salade, broodjes toasten. Het liep perfect.
En toen kreeg Mira het in haar kleine schattige hoofd dat ze niet wilde drinken. Een beetje krijsen leek een betere optie.
Een dik uur later, waarin er getroost, rondgelopen en gesust werd, besloot ze toch te drinken. En daarna te slapen. Maar tegen dan waren mijn hamburgers droog, de patatjes uit de oven slap in plaats van knisperend, de salade verlept van de vinaigrette die er al te lang opzat en de broodjes een beetje te hard getoast.
Op zo’n moment kan ik nog altijd een beetje moedeloos worden. Het gevoel dat ge niks meer kunt doen zoals ge het wilt, als de baby beslist dat het even anders zal lopen.
Het goede nieuws is dat ik geen urenlange huilbui heb gekregen, deze keer. De totale overgave went. Het slechte nieuws is dat ik wijselijk heb besloten het uitgebreide koken te houden voor als ze tien is ofzo.