Iemand in blogland haalt momenteel haar rijbewijs. Ze zal er u ten gepasten tijde wel zelf kond van doen, ongetwijfeld, eens ze geslaagd is. Alleszins: rijlessen, daarover ging het daarnet op een niet nader genoemde mailinglijst. Fight Club.

Het deed me denken aan die keer dat ik zou gaan rijden. Het was de lange zomer voor we naar de universiteit zouden gaan. Een zomer die voornamelijk bestond uit op het terras van K. zitten, een bal gooien en wachten tot zijn twee honden de bal terugbrachten. En dan de bal weer weggooien. Ledigheid was onze middle name in die tijd. Tussen al dat ballengooien door leerden we het groene handboek voor rijlestheorie uit het hoofd en legden op het eind van die zomer met glans examen af. We wisten het toen nog niet, maar het zou zowat het enige glansexamen van dat jaar zijn, trouwens.
Wat u ook moet weten voor dit verhaal: kort voordien was het uitgeraakt met mijn toenmalig lief. Die toevalligerwijs ook mijn overbuurjongen was, want ik zei het al: ledigheid was mijn middle name en een lief recht over de deur is verrekte handig. Aniehoew. Einde relatie, en niet echt in vriendschap, om het eufemistisch te zeggen.

En toen kwam de dag dat ik met mijn vader voor het eerst mocht rijden, met een kanjer van een L op de achterruit. Er was een uitleg over pedalen aan vooraf gegaan en ik vertrok vol goede moed. Klein beetje draaien aan het stuur om de auto van de berm te halen, en dan hopla de weg van onze rustige woonwijk op. Althans, dat was het plan. Het “klein beetje draaien” werd door uw dienaar namelijk verkeerd ingeschat en werd een scherpe bocht. En het daaropvolgende “remmen, i.” van mijn vader zorgde voor pedaalverwarring en een flinke duw op het gaspedaal. De auto schoot vooruit (als een straalvliegtuig, zo leek dat toen) en ramde — u voelt me komen — de auto van het ex-vriendje, netjes geparkeerd aan de overkant van de straat.

Aaah, het trauma. Jaren later nog werd elk nieuw lief door mijn zogenaamde vrienden gewaarschuwd voor mijn wraakzucht als het ooit uit zou raken. En in het jeugdhuis werd ik dat jaar verkozen tot beste chauffeur in de poppol. Lachen. Het heeft drie jaar en ettelijke rijlessen geduurd voor ik opnieuw de baan opdurfde.

K. had ondertussen al lang een rijbewijs en een auto. Er hing een sjaaltje om het stuur om te verbergen dat de sleutel niet meer van het contact afkon. Maar dat verhaal is voor een andere keer, lieve lezertjes.