En toen ging ik werken. Nog niet officieel, maar een vergadering die eigenlijk wel moest, ter voorbereiding van het nieuwe semester. Nog in moederschapsverlof verkerende nam ik mijn dochter gewoon mee, gepakt als een muilezel met speelgoed, relax, buggy-met-maxicosi en verzorgingstas. De lieve collega’s hielpen sleuren, de buggy-met-maxicosi werd in de lectorenruimte achtergelaten en baby en toebehoren werden naar het eerste verdiep getroond. Alwaar wij gezellig vergaderden, terwijl Mira een beetje speelde in de wipper en daarna op de schoot het vervolg van de vergadering volgde.

On her best behaviour, moet ik zeggen: ze heeft niet gehuild, heeft naar iedereen gelachen en heeft zichzelf niet ondergekakt. Vooral dat laatste was een fijne bonus, ik zag me al op de vergadertafel van ververserke doen.
De kop is eraf, het werk lonkt aan de horizon. Nog drie weken.