Ik word meter, zeg. Van de kleine Jip, die ergens tussen januari en februari verwacht wordt.
En blij dat ik ben. Want ik heb zelf geen broers of zussen, en bijna al mijn goede vrienden en vriendinnen hebben zelf een hele rits zusjes. Dus ging ik er eigenlijk van uit dat ik pas meter zou worden van één van de kinderen van mijn kinderen.
Maar neen dus! Sinds gisteren kan ik mij mentaal, fysiek en materieel voorbereiden op de komst van Jip. Want een meter, dat dient om een kind te verwennen: met veel aandacht, veel logeerpartijtjes en een massa cadeautjes.
En ik mag een naam kiezen ook. Hoe cool is dat niet zeg.