De nuttigste raad die ik tot nu toe heb gekregen in verband met kinders is die van totale overgave. Go with the flow, en haal op tijd en stond eens uw schouders op. Leg er u bij neer dat de dingen niet meer lopen zoals ge het gedacht had, en maak er u niet druk over.
Voorbeeld?
De baby heeft de laatste dagen weer ritme: ze eet om 5h, om 9h, om 12h, om half 5 en om 20h. Fantastisch, dat ritme, want dan kunt ge dus al eens dingen plannen. Zo had ik al even zin om uitgebreid te koken, en ik had Jamie Oliver leutige dingen zien doen op de lichtbak met hamburgers. Gisteren dus: kookdag.

De hele voormiddag in de weer: patatjes klaarmaken, kruidenzout maken, zelf hamburgers maken, vinaigrette draaien en dingen klaarzetten voor de salade. ‘s Avonds was lief dan thuis, hij gaf de baby eten en ik begon alles af te werken: patatjes in de oven, hamburgers bakken, vinaigrette bij de salade, broodjes toasten. Het liep perfect.
En toen kreeg Mira het in haar kleine schattige hoofd dat ze niet wilde drinken. Een beetje krijsen leek een betere optie.
Een dik uur later, waarin er getroost, rondgelopen en gesust werd, besloot ze toch te drinken. En daarna te slapen. Maar tegen dan waren mijn hamburgers droog, de patatjes uit de oven slap in plaats van knisperend, de salade verlept van de vinaigrette die er al te lang opzat en de broodjes een beetje te hard getoast.

Op zo’n moment kan ik nog altijd een beetje moedeloos worden. Het gevoel dat ge niks meer kunt doen zoals ge het wilt, als de baby beslist dat het even anders zal lopen.
Het goede nieuws is dat ik geen urenlange huilbui heb gekregen, deze keer. De totale overgave went. Het slechte nieuws is dat ik wijselijk heb besloten het uitgebreide koken te houden voor als ze tien is ofzo.