Ik heb een droogkast gekocht, vandaag. Shame on me: zo mijn milieuprincipes verloochenen. Was, dat droogt ge aan de lucht, zo is al jaren mijn devies. Ik hef daarbij belerend een vinger op en kijk berispend naar mensen die een droogkas hebben “omdat uw handdoeken dan vele zachter zijn”.

Tot het kind een week diarree heeft, het buiten regent en ge de gewassen bodykes niet meer droogkrijgt tegen dat ze ze weer moet aandoen. Dan moet het milieu een beetje wijken: een baby met kleren is zeer aan te raden in de winter. Kind en Gezin zegt dat ook.

Een droogkast, dus. Wel een A-label, de A van anti-schuldgevoelens, in dit geval.