Ik heb dingen in mijn hoofd die ik wil schrijven, maar het hoofd wil geen zinnen vormen. Misschien dat de — nog steeds mild zieke en zwaar kakkende — dochter er voor iets tussenzit. Een zieke baby vraagt veel onderhoud, en aangezien ze het luidkeels uitgilt als ze een verse pamper moet (open billetjes, no fun at all), duurt alles een beetje langer. Daarnet billen trouwens met haardroger gedroogd. It looked weird, but the kid loved it. Ik probeer me daar geen vragen bij te stellen.

En dan is er nog het feit dat ze vanavond bij mijn ouders gaat slapen, wat toch enige praktische en emotionele stress teweeg brengt. Een organisatie van jewelste, en een malen in mijn hoofd over of het allemaal wel goed gaat lopen.

Straks als ze weg is, ga ik de muizenissen wegdouchen. En dan rij ik naar Brussel en ben voor één avond meer lief-van dan mama-van. Daarna een ononderbroken nacht en morgen orde in mijn kop. En dan schrijf ik op wat ik te schrijven had. Strak plan, i., strak plan.