Du-us. Ik heb zo’n wii-ding in bruikleen gekregen, van de reclameregie, om na de bevalling een gigantisch strak lijf te krijgen. Sympathiek, inderdaad, vooral omdat ik dan eindelijk eens ga weten hoe het voelt om een gigantisch strak lijf te hebben.

De weg naar de hel is echter geplaveid met goede voornemens, en ketter dat ik ben heb ik er veel, van die voornemens. Over sporten gaan die af en toe ook, en het blijft altijd bij wilde plannen. Ooit een abonnement op een fitness gehad en daar vijf keer mee fitgenesst (ja, dat soort vrouw ben ik). De rest van het jaar wel gratis onder de zonnebank geweest, aldaar, dat was leuk. Van zonnebanken wordt ge zo moe niet als van die rare toestellen.

Om maar te zeggen dat ik gelijk niet zo aan sport ben.

En dan was er dus die bevalling, met dat kleine euvel genaamd keizersnede. En het bijhorende herstel, en het karakterieel aangeboren uitstelgedrag. En toen was Mira opeens 11 weken en had ik nog altijd geen gigantisch strak lijf. Toemme toch.

Een plan, dus. We hebben een plan nodig. Dus ging ik op de weegschaal staan en nam een lintmeter ten hand, om de situatie op te meten. Een goed plan begint met een stand van zaken.

gewicht: x
taille: y

(oh, u dacht toch niet dat ik mijn gewicht en maten op het internet ging gooien zeker? Zotteke.)

Vanaf nu plan ik drie sessies per week op mijn wii-ding. En elke week krijgt u een update. Sessie 1 heb ik al helemaal verprutst met het maken van een avatar. Dat was namelijk zodanig plezant dat de baby wakker was tegen dat ik ermee klaar was. Benieuwd hoeveel calorietjes ik al verbrand heb.