Dat komt omdat een nieuwe fase in het leven van mijn dochter is aangebroken: die waarin ze went aan haar eigen bed. Ze slaapt namelijk heel licht en kan niet goed tegen lawaai, dus als ze in de living slaapt kan ik niks doen: de juffrouw wordt al wakker van een glas cola uitgieten.

Vorige week hadden we een keer geprobeerd, maar ik denk dat we het volledig fout hadden aangepakt: de baby was in slaap gevallen op lief zijn arm en we hadden haar in haar bed neergelegd, gewoon met haar kleerkes aan. Een uur later werd ze wakker en was het groot drama, dat is evident. Een mens zou voor minder overstuur zijn: ge valt in slaap in de armen van uw vader en ge wordt wakker alleen in een donkere kamer die ge niet kent. Niet. Zo. Goed. Ontroostbaar en al.

Sinds gisteren ben ik echter bezig met een andere methode. Als ik zie dat ze moe wordt neem ik haar mee naar boven, geef ik haar een verse pamper en doe haar slaapzakske aan. Daarna ga ik ermee in haar kamer, zit een vijftal minuten met haar in de zetel en leg haar dan in haar bedje. En dan blijf ik nog een kwartiertje zitten, zodat ze mij ziet als ze haar ogen toedoet. En daarna ga ik dus buiten, want anders heeft dat alleen slapen weinig nut, ziet u.

Resultaat: gisterenmiddag een tukje van anderhalf uur, gisterenavond geslapen van 21h tot 0.30h. En nu ligt ze dus weer in haar bedje, en heeft het hele ritueel maar een kleine twintig minuten meer geduurd.
Ze is wel nog onrustig, hoor ik op de babyfoon. Maar we hebben tijd, natuurlijk. En geef mij een project en ik zal er mij wel opgooien tot het lukt, zo ambitieus zijn we wel.

Het oneindig boeiende leven van een jonge moeder, jawel.