Deze nacht heeft Mira voor het eerst op haar eigen kamer geslapen. Ik met de babyfoon aan mijn oor, dat spreekt, ook al is het vlakbij onze kamer. Een kleine stap naar de overkant van de gang, een grote stap richting volwassendom, u kent dat wel.

Zij heeft er hoegenaamd geen last van gehad, wat dat dicht-bij-mama-willen-zijn wel enigszins relativeert, natuurlijk. Ik daarentegen heb bijzonder onrustig geslapen, steeds onbewust geconcentreerd en luisterend of ik haar niet hoorde.
Deze ochtend, nadat ze om zes uur eten had gekregen, dommelde ze rond zeven uur terug in. Dus heb ik haar nog een uurtje in bed gelegd, want rond half negen brengen wij lief naar het station tegenwoordig. En toen heb ik wel vast geslapen. En gedroomd zelfs: dat ik haar thuis had gelaten terwijl ik naar het station ging, omdat ik haar niet wakker wilde maken. En toen ik thuiskwam stond de kinderbescherming hier om haar mee te nemen. The horror.

Ik heb ook gedroomd dat mijn mama steunzolen moest, maar dat doet waarschijnlijk weinig terzake voor dit verhaal.