Oh, had ik al verteld van die keer dat ik mijn dochter helegans mismeesterd had? Neen zekers.
Wel, het was afgelopen zaterdag en vriendin A. was jarig. Die gelegenheid werd als excuus gebruikt voor een klein feestje met als ingrediënten: de meest legendarische picnic-tafel van Gent, een paar flessen bubbels, chocoladecake en een paar maten. Buiten in het park dus, en op een avond dat lief optreden was.

Omstreeks acht uur was de baby een contente baby: gevoederd, verversd en wat aan het spartelen in de zetel. Zoals kinderen van net drie weken dat plachten te doen op hun beste momenten, jawel.
Overmoedig als ik ben dacht ik toen dat het een goed idee was om het kind mee te tronen naar het park (op vijf minuten wandelen van ons huis) en even dag te zeggen op het feestje. Boy, was I wrong.

Ik overwoog de draagdoek maar besloot dan toch voor de koets te gaan, wegens een beetje last in mijn rug. Mira een vestje aangedaan, mutsje, dekentje erover en in de wieg. Nog steeds tevreden baby. Wandelen. Nog steeds tevreden baby. Aankomen aan de picnictafel en hopla: spontane huilbui. Geen erg, dacht ik, het gaat wel over. Een beetje gesust, toen het niet overging nog een rondje gewandeld en haar daarna even opgepakt. Geen resultaat. Integendeel: de huilbui werd steeds erger.

En zo was ik een half uur nadat ik de deur achter me had dichtgetrokken met een tevreden dochter terug thuis, deze keer met een uiterst ontevreden dochter, die de hele weg naar huis gekrijst had alsof ze zwaar mishandeld werd. Terwijl er toch alleen sprake was van liggen in de knusse zachte wieg. Ik weet niet wat het precies gedaan heeft: misschien was het te koud. Of te warm. Of te donker en onbekend en met stemmen die ze niet herkende. Of was de geur van de bbq vlakbij er teveel aan: wie zal het zeggen.

Alleszins: de rest van de zaterdagavond heb ik gespendeerd met het huilende kindje troosten, terwijl zij op haar kussen lag en ik bij haar. Ze was kalmer thuis, maar ze keek nogal “ja, ik weet het we zijn thuis en alles is ok nu, maar ik ben overstuur, dus het komt niet direct goed, en het is uw schuld, moedervrouw”. Om elf uur heb ik haar dan eten gegeven en daarna is ze als een blok in slaap gevallen.

Zow. Dat was interessant. Ik kijk al uit naar onze volgende avonduitstap.