Ge moet vandaag eens naar Gentblogt kijken. En CTRL + F5 doen.
Tweede serie boeken: alles wat over het kleine grut in mijn buik gaat, aangezien Pietel een boek wil schrijven.
* It Sucked and then I Cried – Heather B. Armstrong – Het boek van de onnavolgbaar grappige blogster dooce. Een absolute aanrader voor elke zwangere of bevallene die het hele concept van zwangerschap toch niet zo tofkes vindt als eerst gedacht. Wie echter twijfelt over kinderen of niet: step away from the book, want na het lezen zou het wel eens kunnen dat u de koters nog een paar (tientallen) jaren uitstelt. Dooce is een drama-queen, inderdaad, maar wel een bijzonder grappige. Zo grappig dat ik gestopt ben dit boek in het openbaar te lezen omdat mensen zeer raar staarden naar het meiske met de dikke buik die onbedaarlijk zat te lachen in haar strandstoel.
Ze hebben hem bij Proxis.
* Voor vaderdag heb ik voor de toekomstige vader een boekje gekocht op het interweb, dochters, dat best grappig is. Hij heeft nu doorzicht in My little Pony en vlechtjes leggen. Ik vind het vooral een leutig boekske om in te bladeren
* Beatrijs Smulders – veilig zwanger en veilig door de kraamtijd. De baby-boeken, jawel. Ik ben ook begonnen in “Oei ik groei” en die heb ik snel weggegooid wegens ik erger me aan de generalisaties en het instructiegedoe. Mijn mening: begrijp en gij zult weten wat te doen. Ik hou me dus bij kohnstamm. Edoch: ik ben een flauwe trees als het op pijntjes en gedoe dat ik niet onder controle heb aankomt, dus een boek over gezondheid en het zwanger zijn en bevallen: helegans mijn meug. Hoewel ik het tweede wel door de trein heb gekeild toen Smulders beweerde dat kindjes tot twee jaar bij hun ouders op de kamer horen te slapen, en vanaf vier maand zelfs bij voorkeur in hetzelfde bed. Hollanders, ge kunt daar niet aan uit jong.
Lief is trouwens as we speak het boek over de kraamtijd aan het lezen en hij rolt heel wetenschappelijk om de vijf minuten verontwaardigd met zijn ogen. Blijkbaar staat er toch het één en ander in dat niet helegans klopt.
Sinds wij naar spanje trokken, dik zes weken geleden, ben ik precies weer in een leeskramp geschoten zoals ik er de laatste jaren nog maar weinig heb gekend. Boek na boek na boek wordt erdoor gedraaid. En misschien interesseert het u wel, wat ik ervan vond, van al die boeken. Misschien ook niet, maar hey: u hoeft niet verder te lezen, natuurlijk.
Deel 1 – de vakantieboeken.
* Mr. Toppit – Charles Elton – je kan niet anders dan aan Harry Potter denken onder het lezen, hoewel het dus geen Harry Potter-verhaal is, maar het verhaal van de schrijver van een soortgelijk boek. Over beroemd zijn en over drugs en al. Ik heb dat heel graag gelezen, op de TGV naar het Zuiden.
review op cutting edge
* Het is de liefde die we niet begrijpen – Bart Moeyaert – op reis lees ik elke keer dit boek. Omdat het zo’n mooie titel heeft en net lang genoeg is voor een treinritje van een uur of twee. En ik heb al mijn hele leven een crush op Bart Moeyaert, dat ook.
* Meneer Pip – Lloyd Jones nog een meneer, jawel, ik had behoefte aan een rode draad blijkbaar. Een zeer aangrijpend boek, dit, over de kracht van verbeelding, een burgeroorlog en Great Expectations van Dickens. Mooi!
* Robert Vuijsje – Alleen maar nette mensen. De winnaar van de Gouden Uil. Mensen Die Er Iets Van Kennen vonden dit dus een uitstekend boek. Ik vond er niks aan en heb een ergernistrip van een halve dag gehad dankzij dit boek. Uitgelezen, dat wel, want een mens wil graag weten waarom het boek heeft gewonnen, en stel dat het in de tweede helft, vierde kwart, laatste hoofdstuk plots geniaal blijkt te zijn en we hebben het gemist. Niet dus. Maar laat u dat niet tegenhouden, natuurlijk: het is een namiddagje lezen en daarna kunt u meeklappen met de culturele elite en ook een Grote Mening hebben.
Recensie op cuttingedge.
Morgen: boeken over zwangerschap, bevallen en kinders opvoeden! Ik durf wedden dat u nauwelijks kunt wachten.
Een tijdje geleden lieten de mannen van de reclame-regie weten dat ik dankzij mijn gezegende toestand uitverkoren was om een wii en wii fit te testen voor de leuke mensen van Nintendo. Post-nataal, jawel. Want zo’n wii dat is ideaal voor moeders die met hun boorlingske aan huis gekluisterd zijn, en toch aan hun conditie willen werken. Makes perfect sense, jawel, ware het niet dat ik over het algemeen niet zo’n drang heb om aan mijn conditie te werken. Uw dienaar stemde dus toe, maar vertelde ook eerlijk over de aangeboren asportiviteit en de aversie van alles waar ge moe van wordt. Geen probleem, zegden de mensen van Nintendo. Blijkbaar hebben ze veel vertrouwen in hun product, en dat siert hen.
Aniehoew. Post-nataal, dat betekent *na* de komst van eddie. Ik had dan ook de doos proper in mijn bureau gezet tot na mijn korte ziekenhuisverblijf om dan op mijn gemak de installatie te doen. Ik kan nu met moeite rondlopen, laat staan dat ik zou tennissen of bowlen, peoples.
Edoch, dat was buiten de heer des huizes gerekend, die regelmatig rond de mooie witte dozen bleef cirkelen, als een — euhm tja — een man rond een spelconsole. U kent het wel, boys and toys enzo. Al meer dan vier jaar zeg ik namelijk dat hij geen wii krijgt en geen DS en ook geen andere spelcomputers. Al meer dan vier jaar hou ik mijn been stijf want ik weet hoe hij in elkaar zit, mijn lief.
Maar de combinatie van mijn ruggengraatloosheid door de hormonen en het gekregen paard, hebben mij dit weekend toch doen plooien. Het hele gedoe werd op onze televisie aangesloten, en sindsdien heeft zich voltrokken waar ik ons huis dus al die jaren zorgvuldig voor heb afgeschermd.
Ik zit in de zetel. En hij staat voor onze televisie. Met twee bakskes in de lucht te zwaaien, te juichen en euforisch op en neer te springen omdat hij net ene victor KO heeft geslagen bij het boksen.
Aan de andere kant: hij gaat tenminste niet op café en al.