Mijn lief is een held, jawel. En dan heb ik het niet eens over de aandoenlijk marginale mobiel die hij gisterenavond in elkaar knutselde voor boven het park. We ‘re talking piratenvlag en sleutelhangers, peoples. Foto’s volgen, misschien zelfs al later vandaag. (De mobiel is in afwachting van de echte mobiel, die nog in de babywinkel is. Maar de dochter begint een duidelijke interesse te vertonen voor bewegende dingen, dus wilde hij niet wachten.)

Maar goed, de heldhaftigheid zit hem deze keer in het resoluut tegen zijn wederhelft ingaan. Gisteren werd ik namelijk zonder pardon om negen uur naar bed gestuurd: mijn hoofd deed pijn, maar zoals wie mij kent weet is dat hoegenaamd geen reden om eventueel eens een beetje te rusten. Er zit iets in mijn karakter waardoor fysieke ongemakken de drive om door te gaan nog erger maken. Niet willen opgeven en flink zijn en al.

Het is dan goed als ge een streng lief hebt, zo blijkt. En als dat streng lief dan ook nog eens de nacht-honeurs waarneemt, dan is er opeens een slaapnacht van 21.30h tot kwart na zes in de ochtend. En ziet het leven er opeens zonniger uit dan ooit.

Deze nacht was trouwens ook voor het eerst dat de kleine niet elke 2,5 uur besloot wakker te worden. Er was hier zowaar sprake van blokken van bijna vier uur. Als we nu nog ontdekken hoe we de uren durende avondlijke huilbuien kunnen kalmeren, dan komt alles in orde.