Gisteren was een rustige dag: eten, slapen, eten, slapen. Vandaag was het tegenovergestelde: eten, wakker zijn en huilen, eten, wakker zijn en huilen.
En vandaag was hij nog wel jarig, mijn lief. De vader van ons kleine. Gelukkig had ik al een cadeautje voorzien, achteraan verstopt in een kast. Gisteren ingepakt (een uur geprutst) en een kaartje geschreven (huilbui, dat spreekt). Hoera, geen lege handen.

Deze ochtend om half negen had ik net een kleurig tafelkleed op de tafel gelegd en één slinger opgehangen. Er lagen nog wat slingers te wachten, en balonnen, maar toen wilde de juffrouw nog een beetje eten en werd alles even op wacht gezet. En toen kwam hij dus al naar beneden, voor de fruitsapkes waren uitgegoten, de koffie gezet en de broodjes getoast. Verrassingen organiseren met een baby van negen dagen op de arm, het is me niet gegund, zo blijkt.

Ik denk dat dat vijfendertigste een fascinerend jaar wordt. Zeker weten.