Een tijdje geleden lieten de mannen van de reclame-regie weten dat ik dankzij mijn gezegende toestand uitverkoren was om een wii en wii fit te testen voor de leuke mensen van Nintendo. Post-nataal, jawel. Want zo’n wii dat is ideaal voor moeders die met hun boorlingske aan huis gekluisterd zijn, en toch aan hun conditie willen werken. Makes perfect sense, jawel, ware het niet dat ik over het algemeen niet zo’n drang heb om aan mijn conditie te werken. Uw dienaar stemde dus toe, maar vertelde ook eerlijk over de aangeboren asportiviteit en de aversie van alles waar ge moe van wordt. Geen probleem, zegden de mensen van Nintendo. Blijkbaar hebben ze veel vertrouwen in hun product, en dat siert hen.

Aniehoew. Post-nataal, dat betekent *na* de komst van eddie. Ik had dan ook de doos proper in mijn bureau gezet tot na mijn korte ziekenhuisverblijf om dan op mijn gemak de installatie te doen. Ik kan nu met moeite rondlopen, laat staan dat ik zou tennissen of bowlen, peoples.
Edoch, dat was buiten de heer des huizes gerekend, die regelmatig rond de mooie witte dozen bleef cirkelen, als een — euhm tja — een man rond een spelconsole. U kent het wel, boys and toys enzo. Al meer dan vier jaar zeg ik namelijk dat hij geen wii krijgt en geen DS en ook geen andere spelcomputers. Al meer dan vier jaar hou ik mijn been stijf want ik weet hoe hij in elkaar zit, mijn lief.
Maar de combinatie van mijn ruggengraatloosheid door de hormonen en het gekregen paard, hebben mij dit weekend toch doen plooien. Het hele gedoe werd op onze televisie aangesloten, en sindsdien heeft zich voltrokken waar ik ons huis dus al die jaren zorgvuldig voor heb afgeschermd.

Ik zit in de zetel. En hij staat voor onze televisie. Met twee bakskes in de lucht te zwaaien, te juichen en euforisch op en neer te springen omdat hij net ene victor KO heeft geslagen bij het boksen.

Aan de andere kant: hij gaat tenminste niet op café en al.