Alles van waarde is weerloos
Vertel het eens, lieve lezers, welke boeken heeft u recentelijk gelezen waar u hoegenaamd geen moeite voor moest doen maar die wel de moeite waren? Ik heb het over het soort boeken dat vlotjes wegleest, niet te veel nadenken vereist en waarbij een pagina gemakkelijk een paar keer kan onderbroken worden zonder de draad kwijt te zijn. Kortom: boeken geschikt om te lezen terwijl er bijvoorbeeld — ik zeg maar wat — een kind aan uw borst hangt.
Roept u maar in de commentaren.
Deze ochtend was het om negen uur al koekenbak, hier aan de ontbijttafel. De kat spinnend op schoot, kop koffie half leeg en een jongen uit schaarbeek zachtjes op de achtergrond. En opeens een vol gemoed, dankzij een artikel in De Morgen over partners van mensen die dement worden. Verpletterend moet dat zijn, iemand waar ge dertig, veertig, vijftig jaar lang op hebt kunnen steunen opeens zien vervagen tot een schaduw van zichzelf. En dan al alleen zijn, terwijl ge theoretisch gezien nog niet alleen zijt.
Ik mag er niet aan denken.
Hij stuurt een sms dat het nog wel een half uurtje duurt, daar in de hoofdstad. Dat geeft niet: ik kan overal veel beter tegen nu het officieel ook vakantie is. Uren en tijd, het doet er niet meer zo toe.
Er is eindelijk rust in mijn hoofd, sinds deze middag. Ik heb nog een gesprek gehad op school, er komen woensdag mensen solliciteren voor mijn vervanging en mijn tweede zits zitten in enveloppen in de kluis van school.
Er zou nog een vergadering komen, woensdag, maar die is nu uitgesteld tot augustus. Post-baby-tijdperk, dus geen engagementen van mijnentwege.
Rust ook in huis, ondertussen. Lief en mijn papa hebben het rommelhok tot echte berging omgetoverd dit weekend, ik ben haast door de papierwinkel heen, lien liet weten dat het wiegje terug is uit grimbergen, de adressenlijst is haast volledig en net kwam er een mailtje van de drukker dat er morgen een proefdrukje van de kaartjes mag afgehaald worden. Alles valt in zijn plooi.
Nog minder dan twee weken en het zijn Gentse Feesten. Tot dan is het plan een beetje aanrommelen in huis en veel slapen. En tijdens de feesten zelf zal er ergens een strandstoel staan met mijn naam erop, daar kunt u vanop aan. Ik zeg niet waar, de locatie wordt traditiegetrouw doodgezwegen wegens anders te veel volk. Goede gentenaars hebben maar een half woord nodig, inderdaad.
En met u? Alles in orde ondertussen?
Wij dus naar Ikea, mijn mama en ik, om een droogrek. Eén en ander was het gevolg van een kettingreactie zoals u ze zelden heeft gezien: ik werd zwanger, een baby blijkt met eigen toiletgrief te komen, dat toiletgrief hoort in een tafel en die tafel moet op de badkamer wegens logica en stromend water. In de badkamer (net op de plaats waar die tafel moet komen, ge zult nooit anders zien) staat een wasmachine en die moet naar beneden, in de berging. De berging die nog moet geplamuurd en geschilderd worden en van plinten en planken voorzien. Maar die ook vol voorlopige rommel staat (Kent ge dat, van dat grief waar ge geen vaste plaats voor hebt en dat dan op een hoop eindigt? Zo’n soort berging is dat dus).
Maar goed. Vandaag werden er koeien bij allerhande horens gepakt, werd de rommel naar de kelder verhuisd (ja, het is ook dat soort kelder), het behang afgestoken en werden de plamuurwerken door Lief en de papa aangevangen. Omdat het nu slecht een kwestie van luttele dagen, weken is voor de wasmachine naar beneden komt, mocht er alvast een droogrek gekocht voor daarbij.
Een schoon droogrek gevonden, daar bij de Zweden. Groot en flexibel en met wielkes eronder. Ijverig het gangnummer en plaatsnummer (33 – 42) genoteerd met het mini-potlood en dan naar de afhaalrekken.
Bij enig nazicht (ik ben bijzonder alert vandaag, aangezien het vijf graden afgekoeld is en dat zulk goed nieuws het effect heeft op een zwanger lijf vergelijkbaar met dat van drie red bulls op een student in examens) bleek dat het schoon droogrek in de verpakking geen wieltjes bevatte. Nu vind ik persoonlijk dat wieltjes veel extra waarde toevoegen aan een droogrek, dus wijle naar de klantendienst. Zegt die meneer doodleuk: ah, die wieltjes voor dat droogrek, die liggen in 29 – 12.
Ja. Stelt u voor dat de wielekes die bij een bepaald rek horen naast dat rek zouden te vinden zijn. Dat zou gelijk compleet belachelijk zijn.
Wat is het volgende? De tandpasta en de tandenborstels in dezelfde rayon in de colruyt? Tsk.
Soms denk ik dat ik het mezelf onnodig moeilijk maak van tijd tot tijd. We hadden bijvoorbeeld een kastje kunnen kopen van dreamland ofzo, of in de ikea, voor de baby. Maar dat was niet naar de goesting, neent.
En dus ben ik nu al dagen bezig aan en met een kast die we ooit eens hebben gekocht in een huis toen we het gingen bezichtigen (we vinden uw huis niet wijs, meneer, maar wat moet ge hebben voor dat kastje daar?). Een schoon jaren 50-exemplaar. De handvatjes (geen originele en vier verschillende) eraf gevezen en de gaatjes dichtgeplamuurd. Opgeschuurd. Ondertussen bijna volledig gelakt in dezelfde kleurtjes als de muren van de kamer. De helft van de provincie afgereden op zoek naar het kastpapier dat ik in mijn hoofd had voor de binnenkant (rode vichy-ruitjes, dat hebben ze toch overal?). En ik wacht op een pakje uit den Ameriek met de nieuwe handvatjes. Bijna klaar! Bijna!