* zijn mijn ouders teruggekomen van reis en is er dus niks meer dat eddie hoeft tegen te houden
* heeft mijn gynaecoloog mexicaanse griep, dus moest ik bij een vervanger op controle
* bleek die vervanger een zeer aangename meneer, dus was dat al bij al niet zo erg
* vertelde die vervanger evenwel dat eddie nog geen aanstalten maakt om een blijde intrede — of zullen we uitrede (mwaha) zeggen — te maken.
* heb ik al twee twilight-delen uit, die eigenlijk voorzien waren voor in het post-bevallingstijdperk
* moet ik dus dringend nieuwe boekjes kopen, alweer
* spendeert de heer des huizes zijn dagen in een bubbelbad en op paarden met schone mevrouwen
* weze het hem gegund, want de foto’s en verhalen dienaangaande zijn goed entertainment vanuit mijn zetel
* heeft dezelfde meneer nog drie draaidagen en wat redactiegedoe en dan ook verlof
* zal hij dus vanaf 8 augustus naast mij in de zetel komen zitten om naar mijn buik te staren en te hopen dat er iets gebeurt
* mag u nu allemaal beginnen duimen dat eddie daarvoor komt, want wij zijn allebei niet zo goed met geduld en verveling.
Binnenkort verhuist mijn grootmoeder van het grote grootouderlijke huis naar een overzichtelijk appartement naast mijn ouders. Er komt dus een verhuisdag aan, en daarvoor moet het één en ander geregeld. Deze ochtend wilde ik de parkeerplaatsen aanvragen voor de verhuiswagen en -lift en ik dacht: eerst eens bellen waar ik precies moet zijn, daar in het dorp. Ik ben er al even weg, ondertussen, dus wie weet wat er allemaal veranderd is.
Dus, ik zoek het nummer van de politie op en zet me schrap voor een uitleg over formulieren en drievoud en een attest of twaalf, een bewijs van goed gedrag en zeden en een dansje op het administratief centrum met twee speciaal voor die functie afgerichte aapjes– zo gaat dat hier in de grote stad namelijk, zo’n dingen.
– Goeiemorgen, ik had graag een inlichting: mijn oma verhuist binnenkort en we hadden graag een paar parkeerplaatsen laten vrijhouden voor de verhuiswagen.
– Ah, ok, belt u maar naar de technische dienst van de gemeente en zegt u maar dat het voor de politie in orde is.
Op de technische dienst zelfde scenario: “het is in orde voor de politie, zeggen ze” — “ok, zet u even het precieze adres op mail en dan zorgen wij voor bordjes”
“Prettige dag verder”
Ik ben daar dus serieus niet goed van. Vijf minuten, twee telefoontjes en een mailtje en alles is geregeld. Ik wil het zelfs niet weten hoe lang ik er hier in Gent zou over doen.
De titel van de serie is veranderd, aangezien er technisch gezien sprake is van een grote leefruimte, met living én keuken. Maar deel 4 dus, ondertussen.
Deel 1.
Deel 2
Deel 3
We schrijven exact een jaar geleden. Na de Gentse Feesten werd onze hele inboedel verhuisd naar boven en naar mijn bureau, om ruimte te maken voor een volgende fase in het breekt-uw-kot-eens-af-project. Eerst moest al de plaaster van de muur, tot op anderhalve meter, want er zou gecementeerd worden, in een latere fase. Dat cementeren, daar moet een mens opgeleid voor zijn, maar afbreken: dat kunnen wij ook.
Verder kussen we onze beide pollekes voor onze supercoole familie en maten, die zonder morren kubieke meter na kubieke meter kwamen wegscheppen. Want zoals ik het toenertijd al schreef:
Ge denkt 30 cm, dat is niks. Awel. 30 cm, dat is 0,3 meter. Als uw oppervlakte 52 m² is, wil dat zeggen: 15 kubiek zand en steenpuin en vloeren. Met de hand uit te breken en met kruiwagens naar een container te rijden.
En zo hadden wij een kleine week later een gigantische kuil, en 15 kubieke meter minder huis. In de kuil zou de aannemer luttele weken later onder andere beton en isolatie storten. Vooralsog was er vooral sprake van stof.
Hieronder de slide-show, want het zijn nogal wat foto’s om in één keer te plakken. Met commentaar vindt u ze hier.
Een kleine noot echter tot slot: gelieve bij deze, en alle volgende afleveringen, in gedachten te houden dat wij hier altijd blijven wonen zijn, in onze kuil. Nu, een jaar later, weet ik echt niet hoe we dat ook al weer precies hebben klaargespeeld.
Get the flash player here: http://www.adobe.com/flashplayer
Uit mijn notitieboekje de laatste maanden:
* het heeft drie maand geduurd voor ik doorhad dat als mensen het hebben over een brusje, dat ze bedoelen “een broertje of een zusje, maar we weten het nog niet”. Dezelfde mensen noemen later hun kinderen zonder twijfel “de kids” en spreken elkaar met mama en papa aan.
* Daarnet een meneer — die ik nog nooit had gezien, trouwens — op café die met twee handen mijn buik vastpakte en vroeg “hoever zijt ge al?”. Ik heb geantwoord “vree dicht bij u een mot op uw gezicht geven, vriendschap”. Durfde nog verontwaardigd te kijken ook, de fukker.
* Mensen vertellen vanalles dat ik moet doen, en dan weet ik dat het waarschijnlijk bullocks is, maar ik word dan ongerust en doe het toch, uiteindelijk. Zoals die mevrouw die me uitlegde dat ik al mijn babykleerkes, ook de nieuwe, van tevoren moest wassen met Le Chat. Ik vond het eerst zever en toen begon het te knagen en toen heb ik gedroomd over een baby vol huiduitslag omdat ik niet had gewassen met Le Chat en voor ik het wist stond ik hele wasmachines body-kes te strijken. En ik strijk normaal NOOIT. Laten we het op de hormonen steken, owkey?
* Ik weet niet waarom vrouwen denken dat het een goed idee is me ongevraagd bloederige verhalen over hun eigen bevalling vertellen. Alsof ik me verplicht heel erg bewust moet worden van het feit dat ik zeer ga hebben. Want dat gaat helpen en al.
Hij zit naast mij en kijkt naar de lichtbak. Ik hoor een diepe zucht en een trrrr. Ik zeg: rap, pakt uw boekske en schrijf het op, maar hij is al bezig.
Seizoen twee komt eraan, peoples.