Het is ondertussen al meer dan vier jaar dat het bestaat, dat project van ons. Al vier jaar lang levert een enthousiaste redactie-bende artikels van allerlei aard: we hebben cultuur, erfgoed, culinair, muziek, politiek…vanalles. Niks dan lof voor mijn mede-redactieleden, die het dag na dag toch maar doen.

Sinds kort is er echter meer. Gentblogt begint meer en meer te verbreden, heb ik de indruk, en krijgt een steeds ruimer maatschappelijk draagvlak. Er komen steeds meer mensen die af en toe eens iets schrijven waar ze veel over weten, en de onderwerpen worden steeds diverser. Er wordt samengewerkt met collectieven en fotoclubs. Er is meer muziek dan ooit sinds er wekelijks een uwged8 is, die van commentaar en tips wordt voorzien door een wekelijks wisselende kenner. Er zijn ook vaak interviews met de groepjes die in uwged8 staan. Groepjes die elders weinig aan bod komen.
Er zijn uitgebreide recensies van optredens, waar we — niet gehinderd door beperkingen in aantal tekens of eisen van adverteerders — ruimte hebben voor nuance. Er is plaats voor interviews over misschien niet de meest sexy maar daarom niet onbelangrijke verkiezingen. En er is vanaf morgen een jongedame van de Stad die in Zuid-Afrika in onze zusterstad het beleid leert kennen, die een dagboek bijhoudt voor ons. Om maar een paar dingen te noemen.

Met alle respect voor de echte journalisten, en voor de kwaliteit die zij brengen, maar soms is het niet slecht om verder te kijken dan uw neus lang is. Inderdaad ja, het is tegen u, Desmet. We zijn misschien geen journalisten, maar er zijn weinig plaatsen waar ik bijna dagelijks zoveel nieuwe dingen leer als op ons eigen Project.