Alles van waarde is weerloos
Mijn lief bedenkt hier nieuwe uitdrukkingen in het Noorden van Spanje. Gisteren bijvoorbeeld, deze, waar ik tien minuten onbedaarlijk mee heb gelachen.
(We zaten aan de kade tapas te doen en de toeristen flaneerden enthousiast voorbij, heulemaal klaar voor een boeiende zaterdagavond: gekapt en gelakt, vol blingbling en aangepaste outfit galore.)
“kijkt jong, die madam haar kabas is veel te klein voor haar commissses”
ik ga dat vanaf nu dagelijks gebruiken, die zin.
Kijk, ik geef dat eerlijk toe: het is hier prachtig. Uitzichten uit de boekskes, bergen, azuurblauwe zee, rotsachtig strand, romantische zonsondergangen. Idyllisch en pitoresk. Een mens zou de batterij van zijn kodak dagelijks honderden keren kunnen leegtrekken. En dat Dali-museum: in-druk-wek-kend. Zot en mooi en geïnspireerd en grappig. Cultuur, quoi.
Edoch: op weg naar hier passeerden wij een fabriek voor kermis- en pretparkbeesten. En gisteren zijn we dan eens een half uurke rondgereden om dat allemaal van dichtbij te bekijken. Als twee kleine kinders. oooooooooh kijk: een grote aap. en ook wel: een treintje! een treintje!
Het hoogtepunt van de dag, zonder twijfel. En op de terugweg bedacht ik dat er binnen een jaar of vijftien een handvol pubers fel met hun ogen gaan draaien als we zo’n dingen willen doen.
In de Fnac kunt u momenteel “The Best of 70 years Blue Note”. Negen euro slechts voor een verzameling van het schoonste dat het meest legendarische jazz-label ever sinds 1939 heeft uitgebracht. Een dubbelcd dan nog.
Waarom ik dit vermeld? Er zijn vaak mensen die vragen: ik weet niet goed waar beginnen met jazz, zeg eens wat ik moet kopen als ik daar het één en ander van wil horen? Meestal antwoord ik dan: Kind of Blue. Deze maand zou ik echter deze plaat antwoorden. Aanrader!
Wat begon als een noodzakelijkheid — een vrouw in mijn gezegende toestand mag blijkbaar niet meer reizen zonder het nemen van financiële verantwoordelijkheden — is verworden tot een zeer aangenaam gegeven: reizen met de trein is ongelooflijk rustgevend.
Zo stapten wij om negen uur in Lille op de TGV, om een handvol tukjes, een stapel weekendbijlagen, een tijdschrift of drie en een half boek later even na de middag in Montpellier af te stappen. Fris, monter en geheel rustig gemaakt door het voorbijflitsende landschap, de kadans van de trein en het gokspelletje over wanneer de slapende mevrouw het eerste straaltje kwijl uit haar openhangende mond zou laten vallen.
We aten een broodje in een park en stapten vervolgens op een boemeltrein die ons dwars door de pyreneëen bracht en uitspuwde in Girona.
Toegegeven: het is een hele dag reizen, maar het tempo leent zich ten zeerste tot ontstressen en het achterlaten van hectiek allerhande.
Om van de geringe ecologische voetafdruk nog maar te zwijgen. Leve de trein.
NB: ja, er wonen mensen in ons huis terwijl wij weg zijn. ik zou wel gek zijn om onze afwezigheid anders internetsgewijs openbaar te maken.
ik blijf lachen met deze, en blijkbaar werd het gemaakt bij Pietel en Michael.