Op het eind van — het overigens zeer aangename — Lie To Me was er daarnet een emotioneel moment, dat abrupt werd afgebroken door een voice-over van de mevrouw die over bukake praat alsof ze hele dagen niks anders doet (en we weten allemaal dat alleen Jezus dat mag, in feite) en alweer gevleugelde woorden sprak over erecties. Boem. Weg emotioneel moment.
Eigenlijk zouden ze dat moeten verbieden: van die programma’s die in elkaar overlopen. Ik vind dat verwarrend. En ik kijk uit principe al niet naar wat volgt dan, ook al zou ik dat eventueel willen. Oh, en dan die banners voor andere programma’s die half over het scherm verschijnen. Bah.
De laatste fase van het verbouwingsproject beneden is ingezet, en wel met een vriendelijke dame van colora die langskwam om ons te adviseren over de kleuren in de leefruimte. Pas op: we wisten wat we wilden, maar zo’n grote ruimte met zoveel verschillende eisen en elementen, dat is moeilijk. Er is nl. een keuken, een stuk leisteenvloer, een stuk parket, een oude schouw, een paar meubels die niet altijd even gemakkelijk te combineren zijn en wat nog allemaal. En we wilden graag veel licht in de ruimte trekken.
Ons idee van de knalgroene muur bleek uitstekend te zijn, maar naar de zitruimte toe gaan we toch nog met een tweede (minder knallende) kleur groen werken. En een mooi wit hebben we ook nu.
Terwijl we bezig waren oook de kleuren van de kinderkamer even laten bekijken. Ook daar helemaal bevestigd in wat we wilden.
Nu nog de verf op de muren krijgen en we zijn er helemaal.
Het is hier gelijk stil geweest, zegt u? Ja-ha. Dat komt omdat vista een absoluut onstabiel rotsysteem is, dat mijn computer heeft doen vastlopen. Niks meer aan te doen: zelfs in veilige modus niet willen opstarten, terugzetten naar een oudere versie werd geweigerd. Op zo’n moment voelt ge hoe afhankelijk ge zijt van uw computer, nietwaar. Ik zag het nl. niet zitten om alles te overschrijven en opnieuw te installeren zonder mijn date eerst te bewaren (laatste backup is van een week of vier geleden), maar een harde schijf uit een laptop halen en elders aankoppelen: ik weet niet hoe daaraan te beginnen.
Gelukkig is er goede vriend Jan, waar ge zelfs op paaszondag naar kunt bellen om uw computer binnen te steken. En die vervolgens de date kopieert, het systeem herinstalleert en de data terugzet. Hoera voor Jan!
Sinds gisterenavond ben ik nu bezig met het herinstalleren van allerlei programma’s die ik gebruik en die niet met een besturingssysteem meekomen. Open Office, Firefox, itunes, Chrome, Directory Opus,…
En zo weet een mens weer wat doen met zijn vakantie nietwaar.
De bezigheid van deze middag: de kleerkast uitsorteren. De dingen die ik twijfelend bekijk in een zak voor de kringloopwinkel (note to self: MORGEN naar de kringloopwinkel brengen, anders haalt ge de helft weer uit de zak de komende dagen), de dingen die ik momenteel niet aankan wegens uitpuilende buik naar de bovenste rekken verhuisd, de andere dingen netjes opvouwen.
Conclusie van het gebeuren: als ik ooit opnieuw mijn kledingmaat terugkrijg van voorheen, hoef ik in principe nooit meer topjes te kopen. Er liggen er –letterlijk – meer dan honderd in mijn kast.
Let wel: ik zeg “in principe” é. Het is nog afwachten of ik mij aan principes wens te houden.
Daarnet op de R4, dat is de ring rond gent, was ik een camionette voorbij aan het steken. Er zijn daar twee rijvakkken, op de R4, en ge moogt 90 rijden. Wat ik ook deed. Dat was blijkbaar niet naar de zin van een meneer die duchtig met zijn lichten flikkerend op een halve meter van mijn bumper kwam hangen. Toen ik de camionette voorbij was en weer naar het eerste vak ging reed hij mij voorbij, toeterde, deed een gebaar dat ik van mijn moeder niet mag herhalen en flitste toen weg. Beduidend sneller dan 90 dus.
Vijf km verder stond dezelfde wagen aan de kant, tegen de vangrail, een telefonerende en wild gesticulerende meneer ernaast. Ik heb daar weinig compassie mee. Maar met die twee mensen die 100 m verder ook op de pechstrook stonden, met een ingedeukte achterkant, wel.