Op sommige gebieden ben ik zo’n nitwit, u heeft daar geen gedacht van. Zoals het huishouden. Absoluut hulpeloos en onefficient. Op het zielige af.

U moet weten: sinds kort hebben wij een nieuwe poetsvrouw, nadat onze brok Kazachstaanse hypochondrie naar Deinze verhuisde. De nieuwe poetsvrouw is goed, en wij zijn dankbaar voor alle hulp, maar de vorige wervelwind heeft ons verwend, vrees ik. Nu, we wisten van tevoren dat het weinig waarschijnlijk was dat we opnieuw iemand zouden krijgen die ons huis (living, keuken, badkamer, gang, twee bureaus en slaapkamer), alle ramen én de strijk zou doen op vier uur tijd, dus verdelen we de dingen een beetje: de één week de strijk, de ander week de slaapkamers… dat soort dingen.

Morgen is er echter strijk, en de gang en de boven moeten dringend gedaan worden. En er ligt stof in mijn bureau. Dus ik dacht: laat ik vanavond snel even de keuken zelf doen, dan is dat al gebeurd. Waarna: de hernieuwde en harde confrontatie met mijn zo goed als onbestaande huishoudtalent.

Om half negen thuisgekomen van school, en nu is het twintig na tien. De keuken is gepoetst, dat wel. Maar ik ben pompaf, ik heb honger, ben nog niet gedoucht en moet nog voorbereiden voor morgen. Echt waar, ik weet niet hoe fulltime werkenden zonder hulp dat doen. En eerlijk: ik wil het niet eens weten, jong.