Bon. Ik had het kunnen weten: een restaurant waar werkelijk alles op de kaart staat (van steaks over pasta naar croque tot koude schotels, langs varkenshaasjes naar vis enzovoort) en waar je dus kunt kiezen tussen tig gerechten, dat is een slecht teken. Ik nam een toast champignon omdat het me veilig leek, maar kijk: ik ben al een hele dag en nacht ziek van hun onverse eten.
Bah. Epsilon in de Sint-Amandstraat. Te vermijden.
Gisteren waren wij op Helmet, alwaar de Gentse liefhebbers van nostalgie en luide gitaren verzamelen hadden geblazen. Het was dan ook geen verrassing dat we de papa van Lou tegenkwamen. De mama van Lou, die was thuis gebleven, wegens nog maar zes dagen voor de uitgerekende datum van zoon nummer 2. P. vertelde lachend dat zijn gsm op trillen stond, voor het geval er iets zou gebeuren, dat hij het zou weten. Maar dat er ongetwijfeld over tijd zou gegaan worden.
En toen trilde de gsm.
En toen bleek er water gebroken.
En toen bleef de papa van Lou niet meer voor Helmet en stuurde ik de mama smsen voor succes. Bijna live getuige van een geboorte, zeg.
Ondertussen is Sid geboren. Alweer een coole telg bij in een zeer rock ‘n roll gezin.
Deze ochtend — sommige mensen zouden het eerder middag noemen — werd ik wakker en ik had instant zin in pannenkoeken. Van die zelf gebakken zoete, zoals vroeger op verjaardagsfeestjes.
Nadat ik mijn half slapend lief hiervan op de hoogte had gesteld, draaide ik me om voor nog een snooze zonder wekker. Drie minuten later gevloek aan zijn kant van de onechtelijke bedstede. Dat hij nu ook pannenkoeken wilde. Maar dat er geen tijd was, want meneer had opnames, een uurtje later.
Ik ben pannenkoeken aan het bakken nu, tegen dat hij thuiskomt van de opnames. Voor zijn Valentijn. Het is te hopen dat hij een ferme bloemekee meeheeft in ruil.