En eigenlijk ook een beetje van allebei de afleveringen.
Bij het bezoek aan de dierenarts werd het monster ook routineus even gewogen. Zo gaat dat daar namelijk. Bleek het beestje sinds april vorig jaar opnieuw een kilo bijgekomen te zijn. Dat maakt dat wij dus nu een kater hebben van 6,8 kg.
Ahum.
De dierenarts keek ietwat vermanend en sprak dat hij echt niet boven de zeven kilo mag gaan. En dus geven we hem nu eten in de portie zoals dat op de zak van whiskas staat aangegeven.
Dat ratsoen is zowat de helft van normale portie, en ik zweer u dat hij me aankijkt alsof ik stiepelzot ben geworden.
Ben ik eigenlijk de enige die zich altijd een beetje een cultuurloze mensaap voelt als ik naar Lux kijk op de zender van de meerwaardezoeker?
God weet dat ik zeer veel van Lux XL hou. De heer Janssen, met zijn mooie stem en zijn rustige intonatie, die kan zo al niet veel verkeerd doen bij mij. En een programma dat tijd neemt om met de mensen te praten in plaats van te proberen –flits flits hopla weer een andere gast — laatsteshowsgewijs zoveel mogelijk diepgang te vermijden wegens dat is slecht voor de kijkcijfers: hoera juich ik daarover!
(ja, ik weet dat deze zin veel te lang was, maar het gaat over cultuur nu, dus ge moogt al eens nadenken)
(en stubru, brengt trouwens brussel midi eens terug, alstublieft.)
Aniehoew. Ik vind het een super programma. Maar als ik een man als Nasr hoor vertellen over een ballet van Sergej Diaghilev\’s Ballets Russes op muziek van de Russische componist Igor Stravinsky, met een choreografie van de beroemde danser Vaslav Nijinsky, dan vraag ik mij af of ik niet beter soortgenoten zou ontvlooien terwijl ik een banaantje eet, in plaats van televisie te kijken.
Of: misschien moet ik mij opsluiten en niet meer buitenkomen voor ik wikipedia eindelijk uitgelezen heb?
Soms merkt ge dat mijn lief en ik een gelijkaardige achtergrond hebben.
Bijvoorbeeld als Bodycount is in da house opeens wordt gedraaid op Stubru en we allebei meeneuriën om dan halverwege het nummer plots — met perfecte timing jawel — te zingen: “And I’m Ice motherfuckin T, bitch”
Met bijhorende handbeweging. Dat spreekt.
(volledige kweeniehoemoeilijke tekst hier
Hij keek al argwanend naar lief die het kattenluik op slot deed voor we aan het ontbijt begonnen. Om daarna, van zodra de reismand uit de berging was gehaald, en dreigend midden in de keuken stond, een klagend janken aan te heffen. Ondertussen zielig — en tevergeefs, natuurlijk — met zijn poot tegen het kattenluik duwend.
Hij protesteerde heftig toen we hem in de reismand duwden en miauwde de hele weg naar de dierenarts beschuldigend. Gelukkig is de dierenarts maar twee minuten van hier.
Daar aangekomen speelden we het spel van onder de kast kruipen, achter de printer kruipen en van de tafel springen. Tot de twee spuitjes gegeven waren en we weer dezelfde toeren uithaalden om terug te keren.
We zijn thuisgekomen, ik heb hem uit de kooi gelaten en sindsdien kijkt hij enkel zwaar beschuldigend in mijn richting en weigert hij streeltjes en knuffels. Ge ziet de beschuldigingen in zijn ogen.
Dat zal proper worden als we met dat dieet beginnen.