De radiospot voor morgenavond! Vrijdag naar de opname geweest en zeer gelachen. Zeer.
[audio:http://www.kerygma.be/zvdz/zvdz_4.mp3]Er zijn zo van die dagen dat het ondenkbare gebeurt. Niet eens met uw eigen, maar met mensen een paar tientallen kilometers verder. Akelig dichtbij, voor het ondenkbare.
Dat een zot een creche binnendringt en daar mensen neersteekt, dat is al bijna niet te geloven, maar dat iemand zo gestoord kan zijn om als slachtoffer baby’s uit te kiezen die niet alleen geen verweer hebben maar ook nog niet eens kunnen weglopen, dat is het ondenkbare. Wat beschermd hoort te worden, is opeens bedreigd. Ik kan daar met mijn hoofd niet bij.
Ge moogt u niet voorstellen wat die ouders nu moeten voelen. En de werknemers van de crèche. En de mensen die die zot deze ochtend zagen rondfietsen, geschminkt en alles en die gedacht hebben: wat een rare man.
Via de facebookstatus van houbi hierop terecht gekomen: explainthisimage.com. En na een paar minuten zaten wij luidop en heel hard te lachen.
Have you ever seen a picture that simply makes no sense. Here we have collected pictures from around the web that left us scratching our heads and saying \”wut\”.
bijvoorbeeld.
of deze.
Of waarom zou dit zijn.
Of onze absolute favoriet: patat-woman!
Toen ik dit weekend mijn bureau opruimde, viel mijn oog opeens op een plastiek tasje, half weggeraakt achter een kast. Bleek er een pompoen in te zitten. Voor u dat vreselijk gek vindt en denkt dat wij hier groenten laten rondslingeren op de meest absurde plaatsen: toen mijn meme in oktober een paar pompoenen uit de tuin meegaf, was onze keuken er nog niet. Het bureau was toen een beetje een opslagplaats. En ik kwam het al te zeggen: half weggeraakt achter een kast.
Maar goed. Daarnet besloot ik dus soep te maken, van die laatste pompoen van dit jaar. En terwijl de uien en het pompoenvlees zachtjes sudderden in de boter, drong het opeens door: misschien is dit wel de laatste keer dat ik groenten klaarmaak uit de grootouderlijke moestuin. Want wie gaat er nu het onkruid wieden en de tomatenplanten ontluizen? De boontjes planten en de patatten opspitten? De zurkel en de salade uitstekken?
Het voelt als het eind van een tijdperk, gelijk.
Als ik naar januari 2008 kijk. Of januari 2007, of 2006, dan komt elk jaar het zelfde terug. Tegen vandaag ben ik stikkapot. Mijn hoofd is suf van het verbeteren, mijn schouders doen pijn van te lang aan een computer zitten. De examens zijn voor mij de meest vermoeiende en ook wel de saaiste periode van het jaar. Dat is dit jaar niet anders. Het zijn vooral de hoeveelheden die de doodsteek geven, merk ik: massa’s studenten, één na één, examen na examen.
En het ergste moet nog komen: volgende week neem ik vijf dagen lang mondelinge examens af. I better brace myself.