Er zijn zo van die dagen dat het ondenkbare gebeurt. Niet eens met uw eigen, maar met mensen een paar tientallen kilometers verder. Akelig dichtbij, voor het ondenkbare.

Dat een zot een creche binnendringt en daar mensen neersteekt, dat is al bijna niet te geloven, maar dat iemand zo gestoord kan zijn om als slachtoffer baby’s uit te kiezen die niet alleen geen verweer hebben maar ook nog niet eens kunnen weglopen, dat is het ondenkbare. Wat beschermd hoort te worden, is opeens bedreigd. Ik kan daar met mijn hoofd niet bij.

Ge moogt u niet voorstellen wat die ouders nu moeten voelen. En de werknemers van de crèche. En de mensen die die zot deze ochtend zagen rondfietsen, geschminkt en alles en die gedacht hebben: wat een rare man.