Daarnet even opgezocht. “Internet” is een item van alle leerplannen secundair onderwijs. Een mens vraagt zich af waarom een deel van mijn eerstejaars dan denkt dat het internet “een grote computer die in Amerika staat en waar wij op inbellen” is. Vreemd is dat.
Zeven. Aantal uur in Flanders Expo vandaag.
Vierendertig. Aantal minuten dat ik met Tom zijn account op een telenet-hotspot heb mogen surfen, om mijn mails te checken tussen de middag.
Zeven-en-een-half. Aantal euro dat een uur hotspotsurfen kost. Voor mensen die al abonnee zijn. Dieven zijn het.
Vier. Aantal tassen koffie die ik gedronken heb uit de thermos van mijn dierbare concullagae aan de stand naast de onze.
Acht. Aantal koekskes die ik heb gepikt van dezelfde mensen.
Eén. Aantal chocoladekoeken gekregen van mijn eigen collega.
Zestig. Aantal keer dat ik de uitleg over onze school heb gedaan.
Honderdveertig. Aantal leerlingen uit het laatste jaar die een formulier hebben ingevuld om nog eens extra gecontacteerd te worden door ons departement.
En als ik er al één was, dan had ik geen kwis nodig om mij te zeggen welk het was. Het zou een punt zijn. Punt.
Serieus jong, ik wil niet weten welke smaak ijscreme ik ben, welke kleur kerstboom (groen, misschien?), wat mijn bijbelse naam is of — ja hoor — welk soort BH ik ben. Ben, niet heb.
Het wordt helemaal te gek als half bloggend Vlaanderen de quiz du jour begint over te nemen. Kwisjes zijn even 2007 als skinny jeans, zeggen wij hier op Kerygma. En ze zijn enkel voor als een mens geen inspiratie heeft om iets op zijn blogue te zetten en toch compulsief aan zichzelf verplicht is om iets te posten. Laat het gaan, dames en heren, het is maar een website. Of zet er ook dagelijks zo’n delicious ding op, dan heb je binnen vijf jaar ook “minstens elke dag iets gepost”.
Maar bon, eigenlijk meen ik dat allemaal niet. En ik kan dat ook niet zo goed, mensen uitlachen. Maar ik vind wel dat het al veel te lang geleden is dat er nog eens gelachen werd met de Blogosfeer. Aangezien we het van Tom en Stijn niet meer moeten hebben sinds ze verliefd zijn op elkaar en enkel nog elkander pesten, vind ik dat we troonopvolgers moeten aanduiden om de honeurs waar te nemen. Uw kandidatuur in de commentaren, graag. De verkiezingen zullen met een quiz op blogthings gebeuren.
Youri Maanzand is soms zo grappig, dat ik spontaan water over mijn toetsenbord proest.
Fans van Tokyo Hotel: het is hier om doen.
Gisteren –tijdens ons ontbijt op de bloemenmarkt– kwam er bij de koffie een glaasje advocaat. Ik persoonlijk vind dat advocaat altijd teleurstellend minder naar vanille smaakt dan ik gehoopt had, maar dat kan geheel aan mezelf te wijten zijn. Als ge vanillepudding wilt, eet dan vanillepudding en geen advocaat, zo zeggen weldenkende mensen. Ze hebben waarschijnlijk gelijk, maar dat kan mijn ontgoocheling niet temperen.
Alleszins: advocaat naast de koffie indiceert onmiskenbaar dat het gaat om een etablissement waar veel mensen op leeftijd komen. Die hebben dat namelijk graag. Net als een kannetje warm water, wist u dat? Dat kannetje water is een trend bij gepensioneerden. Officieel heet het dat de koffie anders te sterk is, dus dat een mens maar beter kan aanlengen. Maar het is even geheim als de kernwapens op Kleine Brogel dat het in werkelijkheid gaat over “ge hebt tons meer”. I kid you not.
Er zijn nog zoveel dingen die ik aandoenlijk en tegelijk ergelijk vind aan oude mensen in koffiehuizen. Het zijn die dingen die ge moet koesteren, en u voornemen dat ge het later net zo gaat doen. Zoals hoe ze hun bontmuts aanhouden onder het eten, omdat ze anders misschien gestolen gaat worden, hier in de grote stad. En hoe ze het uitgebreid hebben over het haar van de dienster en daarbij eigenlijk net iets te luid praten, door hun eigen hardhorigheid. Of hoe ze koekjes en suikerklontjes en ongebruikte melkjes in hun sjakoche moffelen, voor thuisgebruik en de kleinkinderen.
Ik probeer lief altijd te overtuigen dat ook te doen, dat wegmoffelen, maar hij wil niet. We hebben geen kleinkinderen en hij is geen bejaarde vrouw.
Een flauw wijf dat dat is jong.