Alles van waarde is weerloos
Als ik nu eens zou beginnen antwoorden op uw commentaren, zou u dat leutig vinden? Ik merk namelijk dat ik dat wel lief vind als mensen dat doen. En het was nog nooit bij me opgekomen om bij mijn eigen blog commentaar achter te laten. Tenzij dan om vragen te beantwoorden of te roepen van OhJooMaat, ge hebt wat ongelijk, jong. Ik zal het eens proberen zie. Misschien vind ik het naast lief ook wel leuk om te doen.
Ik ga zelfs @tekens gebruiken. Gelijk de echte.
Terwijl wij eergister naar Antwerpen reden, naar dat optredentje van dat groepje, deed zich een klein incident voor op de autostrade. Incident is in deze betekenis een accident: iets (een blok hout, een autoband, een kindje?) lag op de baan en dat iets sloeg volle kracht tegen de zijkant/onderkant van onze auto terwijl we erover reden. Vooral ongelooflijk geschrokken, maar na het halt houden op de pechstrook bleek de schade mee te vallen.
De volgende ochtend (bij daglicht) bleek de schade eigenlijk niet mee te vallen: toch serieus wat averij. Afspraak gemaakt met de garage en de verzekeringen dus.
Twee uur na het maken van de afspraak stond lief buiten even te praten met de buurvrouw die een rol plakband terugbracht. De klap die hen deed omkeken bleek de auto van de buurvrouw te zijn die achteruit was gerold (handrem vergeten), in de flank van onze auto.
Twee ongelukken op nog geen 20 uur tijd. Ge moet dat kunnen.
La Pigleta is verantwoordelijk voor de slappe lach van vandaag. Aanschouw de inzending van Letland voor het songfestival. Piet Piraat! Gekke hoedjes! Kniebroeken! Methinks we have a winner.
Het voorprogramma trok op niet veel, al de rest wel. De Lotto-arena blijkt een ok zaal te zijn, met deftige akoestiek en vooral: goede circulatie. Vlot binnen, vlot buiten, vlot naar het toilet en vlot van de parking. Complimenten dus.
Maar vooral complimenten voor het weergaloze Queens of The Stone Age, natuurlijk, die zonder al te veel bindteksten de rock ‘n roll momenten aan elkaar regen. De lichtshow ondersteunde zoals het hoorde (dat intiem licht was bloody hell fantastisch) en we kregen alle hits die we wilden horen. Na de show een dikke zestig euri uitgegeven aan T-shirts, stickers en buttons.
Tot slot een bijzondere vermelding voor de immer lekkere Josh Homme, de enige man die op die manier met zijn heupen kan schudden, zonder dat iemand aan zijn geaardheid begint te twijfelen. Hij kan mij nog altijd krijgen. En mij niet alleen denk ik.