Year: 2008

Ja! projecten

[Wijvenweek] Productjes

Ik was aan het overwegen of ik mijn wijflijf-stuk zou schrijven over menstruatie of ontharing, maar terwijl ik nadacht dacht ik toevallig aan volgend vaak weerkerend incident in ons huisgezin. En ik wilde het jullie niet onthouden, want het is één van de grappigste dingen om te doen als je in de badkamer staat naast je lief. Mijn echte stuk komt dus later vandaag nog. Denk ik.

Goed. Daar staat ge dan. Elk voor zijn eigen spiegel, gij bezig met uw meiskeszaken (crème smeren, dingen van zwarte lijntjes en mascara voorzien), hij met zijn jongenszaken (gezichten trekken naar de spiegel en kijken of hij die ene wenkbrauw werkelijk 10 cm kan optrekken als hij dat wil — Voor zij die daarover twijfelen: header van zijn blog–). Het allerleukst is het dan om volgende conversatie te starten.
– Uw vel ziet er droog uit.
– Huh?
– Dat uw vel er droog uit ziet. Ik heb daar een goed product voor.

(neem tube dagcrème vast en zwaai ze in zijn richting)
– *grijnst* Tuurlijk. Ik ben geen homo é schat.
– ja, ik weet het, het is een vrouwenversie. Maar er bestaan tegenwoordig goeie dagcrèmes voor mannen ook. Ik kan dat meebrengen voor u.
– Opnieuw, liefste: ik ben geen homo.
– En toch is uw vel droog. Het is geen zicht.

(open de tube dagcrème, doe wat op je hand en beweeg richting zijn gezicht) Allez. Laat mij eens doen.

Making men scream and run like little girls. 101.

Ja!

Vakantie.

Het is vakantie. Vakantie van school, maar ook — dit weekend — vakantie van de verbouwing. Maandag vliegen we er weer in, maar nu even niet. Daarmee dat we gisteren gingen eten in Marco Pollo, om vervolgens het hele paasweekverhaal te reconstrueren aan een ons zeer vertrouwde toog. Met de nachtbus teruggekeerd, uitgeslapen en dan naar de stad. Voor een tasty-burger en een zwaar shopping-manoeuver. En koffie, en slenteren in de straten.

Deugd dat dat kan doen, u heeft daar geen gedacht van.

internet

Agnes van de RSS. En het schuldgevoel.

Zo-ho. Er was dus iets met mijn RSS-feed en Lien heeft het mij laten weten na een opmerking van Fons. Ik zal eens verbolgen naar de RSS-lezers moeten kijken, geloof ik.

Er is zes dagen niets verschenen in de feed, en Fons is de enige die bezorgd is. Ik had dood kunnen zijn. Of verschrikkelijk gewond naast mijn pc kunnen liggen, zachtjes kermend “water, water”, dagenlang. Zonder dat jullie alarm hadden geslagen.

Nou.

Ja!

Trein.

Hij is kalend, een vijftiger. Grijs pak, bordeaux jas en een blauw hemd. Zoals ik me een zakenman voorstel: De Standaard, een aktentas, duur horloge (met wijzers!) en een ietwat vermoeide blik.
Hij gaat zitten en opent een zakje van een broodjeszaak. Ruikt even en haalt er dan voorzichtig een kaasrol uit. Die hij smakelijk opeet. Er zit veel kaas in, dat is duidelijk: netjes eten is niet zo makkelijk met dit soort voedsel.
Als hij klaar is, veegt hij zijn handen af aan de witte serviet en nestelt zich in de hoek aan het raam.

Een klein half uur later, als ik in Gent Sint-Pieters van de trein stap, slaapt hij. De mond een beetje open en drie kaasdraden nog steeds aan zijn kin. Iemand zou het hem moeten vertellen, maar hij slaapt zo zoet, dus ge kunt zo’n mensen toch niet wakker maken. Toch?