Alles van waarde is weerloos
Ongeïnspireerd, niet? Zo youtube-filmkes posten, dat is wel de gemakkelijkste manier om te bloggen, vinden wij. Awoert, ilse, zo lui.
Maar! Ik doe dat helemaal voor mijn eigen, want ik vergeet altijd dat ik dit een wijs liedje vind, tot ik het –zoals daarnet– op de radio hoor en spontaan moet glimlachen. Dus: mental note to self.
Straks eens de nieuwe story kopen en mijn ongelooflijk boeiende mening erover geven. Ha!
Ik heb me de voorbije dagen op het monster van mijn leven gestort: de administratie. Of het totale gebrek daaraan, eigenlijk.
Dat zit zo: maandenlang gooi ik alles op een stapel in mijn bureau. Opdrachten van studenten, absentielijsten, rekeningen, offertes voor verbouwingen, loonuittreksels. Ik gooi niks weg, dus het ligt er allemaal. Ergens op mijn bureau. Het leven is namelijk veel te druk om alles direct te ordenen, en verbeteren van taken: dat kan toch pas in den blok van de studenten. En dat is pas later.
Later, zoals in nu, dus.
Verbetertijd.
Puntenlijsten maken.
Examenadministratie.
En ook: alles verzamelen voor de belastingsaangifte. En kijken hoe het met die premies zit. En we hebben een jaar dit huis gekocht, dus de toestanden eens bekijken van verzekeringen en andere crap. Alles wat ik daarvoor nodig heb, ligt dus in mijn bureau. Ergens.
Sinds vrijdag heb ik er aan bezig geweest: stapeltjes, sorteren, selecteren, in dozen, in mappen, labels erop. En nu is alles perfect geordend. Het halve werk is gedaan.
Als u mij nu opnieuw wilt excuseren: ik ga efkes 350 taken verbeteren zie.
Ik heb korte benen en ik ben lui. Ogenschijnlijk heeft het één niks met het ander te maken. En toch resulteert die combinatie in een bijzonder vervelend feit: ik heb ondertussen al drie zomerbroeken gekocht die nog moeten ingelegd worden. Maar naar de naaister rijden en het effectief laten doen: ho maar.
*zucht*
Enige voorliefde voor een springend muziekje op zijn tijd is mij niet vreemd, dat wist u al. En ik heb niet altijd even onberispelijke smaak, dat geef ik grif toe. Mijn laatste zonde is Sam Sparro, met Black and Gold. Ik wil altijd bovenop mijn stoel gaan staan met mijn haarborstel als micro als ik het hoor. Meestal doe ik dat dan ook, maar zwijgt dat. Het hele interwebs hoeft dat niet te weten.