– You know how long you can stay home when baby is burn?
– baby burn? (denkt u even mijn unk-gezicht erbij. ik was mij serieus aan het afvragen of ze in rusland hun boelekes verbranden)
– Yes burn (maakt beweging tussen haar benen, waar bij ze iets uit haar bekken trekt)
– aaaah born. owkey. 3 months i think.

Dit is slechts één van de vele absurde conversaties die ik vanmiddag heb gevoerd, in plaats van te verbeteren.

Bij deze weet ik ook weer waarom ik mezelf altijd uit de voeten maak en op school werk terwijl onze kazachstaanse wervelwind door het huis waait. Het kind kan kuisen, maar babbelen ondertussen: ge hebt daar geen gedacht van.
En een mens zou denken dat het “I go work now” en het mezelf terugtrekken in mijn bureau afdoende hint zou blijken, maar neent: de conversatie werd dan gewoon roepend vanuit de living verdergezet.

You see mijn restaurant, ilse? You know why they don’t want to sell to charlekijn?
What you do with your kitchen this summer?
You know chinese winkel on korenmarkt? I go there last week and buy champignons. My boyfriend make champignonsoep. So good.
My girlfriend is real crazy. I stopped with her, it is terrible.
You know how to make chocoladesaus for icecream?

Twee uur een half, jong. Ik was bijna van miserie zelf beginnen strijken.

Bijna zei ik.

Zo fijn als de sprekers waren op de studiedag van deze week, zo akelig was de activiteit net na de middag. Nauwelijks was mijn sandwich met kaas en slaatje binnengewerkt of een meneer met microfoon legt ons (100 Nederlandse en Vlaamse collega’s van verschillende hogescholen) het concept van het ludieke speeddaten uit.

Speeddate, het idee alleen al doet me huiveren. Daten is op zich al niet mijn sterkste, en ik kan enkel met vreemde mensen converseren als er een serieuze peptalk aan mezelve aan voorafgaat. En dan nog speed, jong. Ik denk dat ik daar fysisch enkel toe in staat ben indien er sprake is van de oppeppende middelen uit de term. Driewerf helaas, op een serieuze studiedag doet men niet aan illegale narcotica, dus restte me enkel koud zweet. En het in speed-tempo zoeken naar een vluchtweg. Helaas laat mijn snelheid zo net na de lunch wat te wensen over, want daar pleurde een juffrouw glaasjes met gekleurde papiertjes op de tafels en sprak de meneer met de microfoon: “In de glazen zitten vragen. Je neemt er een vraag uit, stapt toe op iemand die je niet kent en stelt die. En dan stelt die persoon zijn of haar vraag. Na jullie antwoorden, wisselen jullie de vragen en ga je door naar iemand anders.”

*laat veelbetekende stilte vallen om dit jolige concept even te laten bezinken*

Ik heb een ludieke vraag genomen en een beetje onwennig rondgedraaid. En nadat een meneer me aangesproken had of ik “soms zing in de douche en zo ja wat” heb ik de evidente oplossing gekozen: onopvallend naar het toilet lopen, deur op slot, boekske lezen en een kwartiertje later terugkeren.

Dat is meer van ludiek genoeg voor mij, zo vlak na het eten.