Year: 2008

En al

Laatste. Eerste.

Veel laatstes, tegenwoordig, zoals altijd op het eind van het jaar. Vanavond de laatste avond dat we televisiekijken op de chappe (morgen wordt de plankenvloer gelegd). Deze maand de laatste zonder werkblad in de keuken (gepland voor binnen een week of twee). Dit was ook de laatste maand dat we veel centjes op onze rekening hadden (verbouwen, dat is gelijk een donker zwart gat waar uw geld in verdwijnt) en de laatste werkmaand van één van mijn favoriete collega’s.

Volgend jaar wordt het jaar van de eerste keren. De eerste keer een nieuwe teamleider. De eerste keer in een huis wonen dat 100% naar onze zin is. En de eerste keer sinds 3 jaar weer op reis gaan.
En misschien wel het meest ingrijpende: de eerste keer dat mijn lief een eigen televisieprogramma heeft. Acht weken na elkaar. The times, they are changing.

Neen! regiolect

Lovendegem in Man Bijt Hond

( Dit is er eentje voor alle mensen die me ooit gevraagd hebben of ik Gents kan praten. Neen, ik heb een meetjeslandse tongval, met een kleine Gentse invloed. En het enige dialect dat ik (een beetje) kan, is Lovendegems. Meestal willen ze dan horen hoe dat gaat, meestal wil ik dan geen demonstratie geven wegens ambetant.)

Alleszins: ik had er al van gehoord, op het zondagse eten bij mijn ouders… het dorp waar ik opgegroeid ben was iedere dag in Man Bijt Hond vorige week. Zelf heb ik het niet gezien, edoch: gelukkig is er youtube! Dus kan de hele wereld meegenieten van de filosoferende gemeentewerkers.

En al

Blauw met gele letters.

Eigenlijk moet ik dringend naar Ikea. Ik heb een pollepel nodig. En keukenhanddoeken. En limonadeglazen. Allemaal dingen die ik inderdaad ook in de immer fantastische anti-crisis (hebben die een website? blijkbaar wel, ja. I’m as baffled as you are, dear) zou kunnen kopen, ware het niet dat ik eigenlijk heel graag naar de nieuwe Ikea wil. Want die is in Gent. Dus dat betekent dat ik niet meer naar Ternat moet om ballekes te eten.

Maar ik ben bang. Bang dat de hele wereld in de nieuwe ikea gaat rondlopen. Bang dat de nieuwe ikea niet op de oude gaat gelijken. En dat ik verloren ga lopen tussen al die mensen en al die meubels met vreemde namen.

Dus: is er iemand al geweest? Om mij gerust te stellen?

Neen!

Schaatsen is gevaarlijk.

Gisterenavond wandelde ik na de vergadering van mijn favoriete Project richting de afspreekplaats met mijn lief. Hij zou me namelijk komen ophalen met de auto: het was koud en donker en hij ziet mij graag.

Diep weggedoken in mijn winterjas slenterde ik voorbij de ijspiste op het Braunplein, toen er net een posse buiten kwam getuimeld. Ik zeg u: mijn woordkeuze is bewust gemaakt. De drie jongens en twee dames hadden duidelijk behoorlijk in de gluhwein gehangen terwijl de ook in het gezelschap vertoevende kleuters op de ijspiste hun schedel heel probeerden te houden. De volwassenen beantwoordden aan zoveel clichébeelden dat het haast ongepast zou zijn hier verder op in te gaan. Kernwoorden: het ene kind werd als Sha-na-ja aangesproken, de mannen noemden elkaar “deb” en hun Gentse R rolde nog harder dan hun ogen van dronkenschap. Er was lawaai, er was gebral en er was geduw onder elkaar. Zoals T. het zegt: precies de ballonmeeting in Eeklo, maar dan kouder en zonder ballons.

Ik liep aan de overkant van de Belfortstraat, zij waren ondertussen aan de bushalte. Alwaar één van de jongemannen karatestampen op een bord aan de halte uitvoerde. Stamp na stamp, luid gejoel van de rest van de bende. Het bord plooide stamp na stamp verder. Iedereen eromheen ergerde zich, maar alleen een oude meneer, zijn wederhelft stevig aan de arm, maakte een opmerking. Waarop de jongeman zijn schoppen niet langer op het bord richtte, maar op de meneer. Zoals dat hoort bij een roedel wilde dieren kwamen ook de andere mannetjes ter hulp. Ge kunt nooit weten dat een ventje van 80 opeens een gevechtsport-specialist zou blijken te zijn, natuurlijk. Met drie rond de meneer en de mevrouw, de dames van het posse-gezelschap onderwijl luid opmerkingen gevend en met open mond kauwend.

Ik was blij dat ik niet alleen op straat was, toen. Aan mijn kant van de straat liepen nog twee koppels, die net als ik onmiddellijk in een reflex te straat overliepen, ondertussen roepend naar de jonge gasten. Er was wat geduw en getrek, uw heldin stond klaar om de politie te bellen, en toen waren ze opeens weg. Het is moeilijker om u te weren tegen vijf jonge mensen dan tegen twee bejaarden, zo bleek.

Krapuul.