Dag 1 van de vakantie. Het tempo ligt gelijk wat lager opeens. En ik laat rustig mijn natuurlijke chaos overnemen. Als ik dus te laat kom op een afspraak met u de komende dagen, of ik vergeet uw mail/sms te beantwoorden: blame it on the sun.
Ik moet om negen uur op een vergadering zijn, hier in de buurt. Dus ik dacht: ik sta op kwart na acht. Heb ik schoon een half uurke en dan kan ik vertrekken.
Dus ging ik net vertrekken, maar ik begreep niet goed waarom een artikel dat ik op Het Project had ingepland voor 8.15h nog niet was verschenen.
Blijkbaar heb ik dus gisteren iets gedaan met mijn wekker en het is nu in werkelijkheid (ge weet wel, dat is die dimensie waarin de meeste mensen leven) nog maar f* kwart voor acht. En ik ben moe. En het is niet de moeite om terug in bed te kruipen. Niet leuk. Helemaal niet leuk.
Mijn verbouwkriebel begint weer op te spelen, nu het schooljaar bijna voorbij is. Er is eerst nog wat werk aan de zolder, dan gaan we lief verhuizen en daarna overweeg ik werk te maken van de ramen aan de voorkant en de gevel. Er zou wel eens een hogedrukreiniger over onze facade-steen mogen strelen, denk ik. En eigenlijk wil ik de buitenkant van de ramen graag in het donkerblauw stoppen.
Na de Gentse Feesten beginnen we dan met het afbreken van de living en op 10 augustus begint de aannemer met de opbouw. Zes weken later zou dat allemaal rond moeten zijn, en de week na Lief’s première (10 en 11 oktober, zet het in fluo in uw agenda) komen ze dan de keuken leveren. Vervolgens komen ze het werkblad opmeten en dan zouden we tegen eind november rond moeten zijn.
Ik gok op met kerst helemaal klaar. That would be nice.
Peter ‘Lijst’ De Decker schrijft over deliberaties, na de eerste keer “aan de andere kant”. Zonder uit te wijden en in detail te treden — want deliberaties zijn bovenal geheim en gesloten — kan ik na vier jaar met zekerheid zeggen: dat wordt zeer ernstig genomen. Er is geen sprake van natte vinger werk en elke beslissing is weloverwogen. En het duurt soms lang: ik ben titularis van een aantal algemene vakken, die gegeven worden door meerdere collega’s. Aangezien ik degene ben met stemrecht, moet ik de hele tijd aanwezig zijn. Lange dagen met hoge concentratie, jawel.
Wij zijn ondertussen in de laatste fase aanbeland: proclamaties en feedback. Proclamaties gebeuren enkel nog bij de afstuderende studenten, en dat is overwegend leuk: je ziet mensen die al die jaren hard gewerkt hebben opgelucht en met veel plezier afronden. Bij de anderen (eerste en tweede jaar) worden er enkel rapporten uitgedeeld, en dan zie je enkel de niet geslaagden voor je vak op de feedback. Minder leuk, maar part of the job.
Vandaag wordt er een grote groep geproclameerd, en donderdag is er het officiële afscheid van afstuderenden. En het officieuze, want onze opleiding doet een extra moment omdat het ook wat informeler mag soms. Daarna sluiten we met de collega’s het academiejaar af en vanaf dan gaan mijn boeken vijf weken lang toe.
Dat krijgt een mens dus, na zes weken examens. Behalve de wekelijkse damage control door onze kazachstaanse wervelwind, is het huishouden schroomlijk verwaarloosd. Ja, nog meer dan gewoonlijk (voor u het zegt, zeg ik het zelf maar). Vandaag heb ik puin geruimd in de frigo (zo goed als alles wat er nog in stond was een eigen leven gaan lijden), zijn we naar de colruyt gereden en heb ik de keuken wat gefatsoeneerd. Er draait een was, en de planten hebben water gekregen. Net op tijd, er zijn nog geen dodelijke slachtoffers gevallen.
straks eens een paar rekeningen betalen, kwestie van de rode enveloppen te vermijden. En daarna begin ik aan mijn belastingen